Troost

Een mens gaat door het leven

Elke dag moet je je in de maatschappij bewegen

Je komt van alles overal tegen

De ene lijdt aan depressie

De ander heeft successie

Weer een ander heeft verdriet

En niemand die het van de ander ziet

Je moet het zelf verwerken

Soms is het aan een humeur te merken

Maar we moeten toch door

Wat zonde is het

Er gaat zoveel teloor

Een mens denkt alles in het leven te vinden
Maar men gaat aan het goede voorbij

Soms is men zich aan het opwinden

Omdat men het niet kan vinden

Vinden van wat men nu eigenlijk zoekt

Ja, maar alles in het leven is wel al geschiedt

Maar bij niemand is het zonder verdriet!

Zomer

Eindelijk zomer

Zou er nog meer

zomer komen

Als het zo is

vinden we het

al snel gewone

Dat de zomer

Is gekomen

Dan gaan we weer

van de herfst dromen

Want er is geen ontkomen

Het is daarna weer winter

De nacht van het jaar

En zo draaien we maar

Steeds weer met de tijd mee

Ook al zeg je nee

De tijd gaat gewoon

met je mee…

Zondag

Een dag van rust en stilte

Velen gaan wel op pad

Ze gaan naar de zee

Of ergens anders doen ze wat

Maar thuis is de beste rust

Behalve als je vol zit met onrust

Dan jaag je alles na

Je loopt jezelf achterna

Je weet niet wanneer het stopt

En straks heb je jezelf met alles gefopt

Want dan is het leven gestopt

En is het de bloem of knop

Die af is gevallen

En het gras zal verdorren

Maar als afgevallene kun

je niet meer morren

Misschien dat ergens wel een

ander zit te knorren

Of deze zit nog in de nachtlorren

Ja, het leven is zo verloren

Jammer, als de mens niet kon horen

Dan is er niets wat je echt kan bekoren

De onrust jaagt voort

En je hebt jezelf ganselijk vermoord

VOELEND ZIEN

De grootse blijdschap van het heden
wordt veelal geleid door
sterke stroom in kabels en draden
die
geliefde speeltoestellen
wilde beelden en sterke klanken
een wijde blik over de wereld
tot leven brengt
maar
daarbij heerst nog het geluk
dat verfijnde vreugde
bij
buigend hoog grasland vol wind
speurende vlinders en kevers
kleine vlammen voor knusheid
of kundige maaltijdbereiding
steeds blijft leven.

Wat?

Wat vindt u van het leven?

Denkt u veel plezier te beleven?

Nee toch zeker!

Want het leven is niet veel

Want op de aarde leven allemaal egoïsten

En je begint in het leven je ervan te gewisse

Je kunt ze allemaal missen als kiespijn

Maar het rare is dat ze er altijd zijn!

Hebben is het einde van plezier

Zo is het daar en ook hier

Mensen willen een man of vrouw

Mensen willen kinderen want

dat betekent dat je van elkaar houdt

Maar ook dat is niet waar

Want als een mens niet aan zelfverloochening doet

Dan wordt het leven voor jou en voor de ander niet zoet

Ben je er wel mee begonnen

Dan zie je altijd die egoïstische bronnen

Ze hebben zo iets verzonnen

Waarmee ze zichzelf blij kunnen maken

En hoe jij het vindt dat doet niet ter zake

Ja, meestal heb je verschillende smaken

Van in en door het leven gaan

Ja, en blijf je als egoïst op je punten staan

Dan sta je altijd vooraan

Maar eens moet je toch alles afslaan

Als het met je is gedaan

Dan zie je als egoïst misschien

Ik heb het verkeerd gedaan!

Ja, en je kunt het niet meer overdoen!

Zo gaat een ganse wereld voort!

Aan relaties moet men werken

Anders is het leven een dode weg

Niet alleen in de relatie vrouw en man

Maar ook op het werk als het kan

Maar vaak ontstaan daar pesterijen

En met je collega ga je niet vrijen

Maar men dient open te staan voor liefde

Liefde om er voor die ander te zijn!

Zo zit het leven in elkaar

En dan omarm je elkaar maar!

Hongersnood

Tijdens de hongersnood

Komt alles open en bloot

Mensen zijn de rem kwijt

En zo sturen ze anderen

naar de eeuwigheid

Niemand heeft spijt

Dat men op het verkeerde paard rijdt

En wel het paard van dood

Wind

Vandaag veel wind

Soms even een rukwind hier

en dan weer daar

Maar het was even droog

Zodat je even in de wind

kon vertoeven

Je ziet de zomer voorbij zoeven

Nog even en dan zijn we weer

aangekomen bij de herfst

Waar al het opgekomen groen weer sterft

Dan wordt het vroeger donker

En toch zitten we nog steeds

Naar de zomer te lonken

Zou het nog even komen

Die heerlijk temperatuur

In plaats van zoveel uur

Herfst te moeten beleven

Ja, het weer wordt aan ons gegeven

Dus heb je er eigenlijk niets op tegen

Of is dit een wereldlijk sterven?

Gezien de gebeurtenissen om ons heen!

Maar toch,  het zou wel fijn zijn

Als we eens heel blij konden zijn!

Zoals een blij kind

Dat vroeger in de zon buiten speelde

En ’s avonds weer verzadigd van de zon

Ging slapen en uitkeek naar de volgende speeldag

Ja, tegenwoordig is alles een hard gelach

De dagen vliegen voorbij

En eigenlijk was of is er niemand meer blij!

Zomervakantie

We hebben vakantie

Of anders gezegd vrij van werken

Maar wat is zomervakantie?

Ik heb geen vakantie

Mijn werk gaat altijd door

En met vakantie gaan

Dat vind ik meer een slavenbestaan

Je moet dit en je moet dat

Nee, vakantie hebben is niet goed

op waarde geschat

Men heeft zich in de afgelopen jaren

steeds maar op laten naaien

Je moet hier heen

Je moet daar eens kijken

Soms kom je ze tegen in de vakantie

dat komt dan door ongelukken

Want dan zie je veel lijken

Nee, vakantie daarin moet je jezelf kunnen zijn

Maar toch vraag ik me af

Of een mens dat ooit eens kan zijn!

Tussen al het gehaast

Is men een beetje verdwaasd

Zomervakantie zie ik alleen met mooi weer

En nu gaan de plasregens op en neer

Gewone regen gaat over in stortregen

Vakantie is dan bepaald op een camping geen zegen

En toch zoeken we allerlei wegen

Om dan maar snel naar de zon te gaan

We gaan achter vakantieveilingen aan

Of we boeken snel een last minute reis

Dan heb je soms een goede prijs

Maar kom je daar aan

Dan was de vakantiedroom ijdele waan

Ja, de mens is op hol geslagen

Nergens vind men rust of behagen

Men moet, men moet en men moet

Oh…wat was de zomer zoet

Zonder een zonnesproet

Vind men het leven niet goed

Maar na twee weken werken

Kun je niets meer van de vakantie merken

Alles is weer over gegaan in de waan van de dag

En dat was dan het vakantiegelach

De portemonnee is rijkelijk lichter

Dat we steeds voor zoiets zwichten

Overal wordt het aangeprezen

Dat je hier of daar eens moet wezen

Maar ach het leven gaat als een sneltrein voort

En later weet je er niet veel meer van

Behalve als je er foto’s van hebt gemaakt

Maar die zijn soms ook zoek geraakt

Dus waar doet men het voor?

Het is de vicieuze cirkel

Waarin men draait en draait

En men is later geheel bekaaid

Want je hebt niemand meer om er over te kletsen

Niemand weet nog van jou reizen af

Ach, ik vind het geen straf

Als ik gewoon in mijn huis of tuin kan verkeren

Niet dat ik het erg vind om eens ergens lekker te kunnen genieten

Maar dat kan je ook al ben je dicht bij huis

De mens is op zoek maar vind zichzelf niet

Dat is nu het slavenverdriet

En dat doet geen mens teniet

Want men denkt dat men geniet!

Afscheid

Men nam afscheid

Van een wat bijzonder mens

Wonderlijk in de literatuur

Hij vulde daarin menig uur

In gedichten en verhalen

en commentaren

Zo’n mens was in de geest

niet aan het verschralen

Het was een bijzonder talent

Maar wel een natuurlijk talent

Er bestaat ook nog een geestelijk talent

Heb je één van beiden

Dan komt toch aan alles een end

Hoe men ook in het leven

opgaat in dit speciale

Eens komt de dood je halen

Dan worden geest en lichaam uitgeblust

Maar het hart van de geest leeft verder

Wel of niet met een Redder!

De dichter des vaderlands

Kreeg op deze bijeenkomst zijn kans

Om de schrijver te bedanken

En hij was zo ontroerd

Dat hij bijna moest janken

Ja, ik begrijp het wel

Je zegt een persoon vaarwel

Die je een vaderland gaf

Een vaderland in de literatuur

Maar dat vaderland ligt

ook altijd onder vuur

Want het moet verbonden

worden met het eeuwige vuur!

Dan is een uur literatuur

niet voor eeuwig zuur

Maar de zoetheid wordt benaderd

Als je tot Gods kinderen wordt vergaderd!

Ja, dat we zo innerlijk worden geaderd

Dat het schrijven poëzie

Niet gaat zonder die ene knie

Die gebogen wordt voor de Vader

Dan krijgt de poëzie

een krans van bloemen

Dan ga je een gedicht zoenen

En hoef je niets meer te verbloemen

Dan kun je open en oprecht

Daar…

Daar gaan ze

Niet te paard

Maar in de wagen

Ze keken heel gelukkig

Maar het is wel surrogaat

Want men weet toch dat

Twee van hetzelfde geslacht niet gaat!

Daarom is het een domme daad

Er is geen gezond verstand dat mee gaat

Een huwelijk is voor man en vrouw

Niet dat je niet van een vrouw kan houden

Maar op deze wijze is een mens dodelijk verkouden!

Het knaapje in het bos

Het knaapje had gelopen
De ganse dag in 't bos;
De slaap heeft hem bekropen
Daar op het groene mos.

Toen daalden uit de bomen
De eekhorens naar beneên;
De hazen zijn gekomen
En dansten om hem heen;

De dartle reetjes speelden
Om hem in struik en riet;
De lieve vogels kweelden
Hun allerzoetste lied.

Maar niemand stoorde 't knaapje
En niemand deed hem leed,
Tot hij, verkwikt door 't slaapje,
Weer de ogen open deed.

Toen zijn ze op eens verdwenen
In 't allerdichtste geboomt;
En 't heeft de knaap geschenen,
Dat hij 't al had gedroomd.

Prettige tijdkorting (1857)

VERVAL

Gedwee laat de verbrokkelde muur
met zijn ronde ingevallen toren
zich door harde wingerdranken doorboren.
Dat grijpgrage lover bewaart liefdesvuur!

Over verweerde stenen zing het uur
van drifig minnende vogelkoren.
Kleine holtes doen licht getrippel horen;
krioelend leven heeft groot avontuur.

Nachtwind fluistert om de schimmige bouwval.
Zuchtende takken, droeve uilenkreten
gedenken de tijd die dit oord roem ontstal.

Want nog mag het wijze duister weten
hoe vlammen hier laaiden bij kasteelbal,
waar feestangst steeds "trots der burcht" zou heten.

Een voorjaar

Eindelijk voorjaar, juichte de vlier in de bloei
van zijn leven nadat zijn verkankerde stamvader
die winteravond in stilte verast was

omhoog kijkend door zijn meelevende uitwas
zag hij zijn bestaansgrond de hemel de hemel aanraken
met onwennige tuilen, bleek als zijn merg

hij bloeide wat mij ontgroeid was, aan duivelsbrood
had hij geen boodschap, kindersneeuw gaf hem voorsmaak
van engelkruid manna bloedmarmelade

's avonds bij aanlicht omlaaghield zag hij vertederd
hoe achter zijn dunne luizige nakroost de wit
beschimmelde klompvoet zijns vaders, totaal
des geestes, er blijvend geweest was -

-------------------------------------
uit: 'Totaal witte kamer', 2002.

Veel

Veel mensen

Mensen met gedachten

Die eens een gedicht bedachten

Het is fijn om te schrijven

Want schrijven doet blijven

Maar het gaat erom wat we schrijven

Behoor je tot de oude wijven

Dan kan je niet als een kind of een

jong mens schrijven

Maar er is zoveel te schrijven

Over stilte, oorlog en leed

Ja, er is nog weinig wat men

van een ander weet

Een gedicht wil iets zeggen

Maar je kunt je niet bij alle neerleggen

Heeft het een boodschap

Dan kun je het wel lezen

Maar anders wordt een mens

naar iets anders of hogers verwezen…

De dood

Hij is niet meer

Zet niets meer op papier

Het geschrevene wordt bewaard

Alles is in dit leven geklaard

De weg voor mensen met liefde voor gedichten

Die zullen wel voor een bundel zwichten

Het leven trekt uit de mens

Had hij nu ook die ene wens,

om voor eeuwig gelukkig te mogen zijn?

Hij ging voort in de levenstrein

Waar niet alle juistheden in werden verteld

Maar hij heeft toch veel op papier gesteld

Het ware diepzinnige manieren

Om een mens te proeven

Hij was een eenling in zijn gaan

En nu is het met hem gedaan!

De dood daar ontkomen we niet aan

Het vlees verteerd in de groeve

De ziel en geest zijn gescheiden

Het is over met het vleselijke lijden

Ja, elk mens zal om zijn of haar zonde lijden

En wat een feest als er Eén is geweest

Die alle schuld van je heeft overgenomen

Dan is de dood wel een ontkomen

Aan de eeuwige duisternis

Banderheren *

Wij banderheren, in getale veel,
Vlieden het vaderland, ons aards priëel,
Meest al om weldoen, buiten enig schuld.
Laat ons de Here bidden om geduld,
En meer ons zonden dan Gods straffe haten;
Des Heren goedheid zal ons niet verlaten.

Om `t lijf te houden men rijkdom begeeft
Met alle daar ons herte zeer aan kleeft.
Om d' edel ziele, daar God zelf in rust,
Mijden wij niet ons herten minste lust,
Maar volgen die plat tegen Gods geboden,
Daardoor wij arme zielen doden.

In `t vlieden van de tyrannië fel
Ontzien wij arbeid, moeite noch gekwel.
Maar om `t ontkomen `s duivels bloedigheid
Verdriet ons `t bidden met ootmoedigheid.
Wat baat de vrijheid van der mensen banden,
Als onze zielen staan in Mammons handen.

Om vijands vijanden dragen wij haat,
Die `t snode vlees temmen tot onzer baat.
Daartegen minnen wij onze vijand,
Dat is de zondelijke middelwand.*
Daardoor wij Godes troost in druk ontberen,
Zolang wij `t hert willig van Gode keren.

Wij vluchten `t land, maar niemand boosheid vliedt.
Mensen betrouwen wij ende God niet.
Meer men na huis dan na de hemel hoopt.
Elk `d ongevangens beren huid verkoopt.
Wij klappen niet dan van ons leed te wreken.
Hoe derren wij God om genade smeken?

Vergeven wij niet mensen, ons gelijk,
Zal God vergeven zijn maaksel van slijk?
Neen Hij, voorwaar! Dus doet Hij u de wraak,
Bid God, dat Hij uw vijand beter maak'
En zeg dan vrij, zonder u te vervaren:
"Vergeef ons, als wij onze schuldenaren".

God die toont ons zijn liefde in zijn roe.
Blijft gij hardnekkig, zo ziet wel toe,
Dat Hij de roede niet verscherpe meer,
Of dat Hij zijn straffe niet van ons keer'
En ons in `t wilde moedwillig laat zwerven
Om in de weelden eeuwig te bederven.

Prinsen, banderheren, tot Gode keert,
Belijd uw zonde, uw herten ook verneert
Onder Gods hand end' Hem gelaten staat.*
Staat na Gods liefd', verlaat des duivels haat.
God zal ons door die van der Maagd geboren werd
Ontfermen en minnen als zijn verkoren hert.

----------------------------------------------
* Banderheren = edelen.
* Middelwand = scheidsmuur der zonde, die van troost scheidt
* Hem gelaten staat = Hem onderworpen

Het Geuzenliedboek (1570)