Laat mij alleen dineren. Half verscholen. Gaaf mij de witte tafel bij het raam. Breng mij wat de chefkok heeft aanbevolen en leg het zwijgen op aan de violen. Wind, neem verzen mee. Zee, draag mijn blaam.
We gingen in de stad boodschappen doen en op de stoep, terwijl zijn binnen was, met het kind bezig, dat drukletters las, spookte het door mijn hoofd: waar wringt de schoen?
Zij komt, haar inkopen half uit haar tas, de winkel uit en vraagt: wat gaan we doen? Alweer, denk ik, alweer zijn de iepen groen, als we gaan zitten op 't caféterras.
Merk je, zegt zij - terwijl haar vlugge hand, die ik al zes jaar ken, de koppen vult en haar stem trilt - de lente is wee in 't land.
Ik antwoord niet, mijn dochter zit en zingt. En nooit méér overtuigd van niemands schuld weet ik minder dan ooit, waar de schoen wringt.
Een leven zonder boeken is steriel, je laat te weinig in je hoofd gebeuren. Want boeken openen gesloten deuren, behalve van de ware bibliofiel.
Die koopt zijn boeken louter om hun kleuren, de linnenrug van eersteklas textiel, en of de inhoud hem nu wel beviel, daar hoor je hem maar zelden over zeuren.
Het gaat hem om het boek als stof'lijk blijk van zetkunst, drukkunst en geschept papier: een voorwerp dat je lieflijk kunt strelen.
Alleen de aanblik doet hem plezier, hij leest het niet, het staat alleen te kijk, de inhoud zal hem daarom nooit vervelen
Een gedicht van Harry de Jong uit de bundel Dag in, dicht uit!
Een mooi ding die televisie: Voor het geld waarmee we anderen konden laten leven zitten we nu uitgezakt te kijken hoe ze sterven ----------------------------------------------- Mijn commentaar
Ook vandaag zien we het weer gebeuren met de geldverslindende Olympische spelen!
Maar wat kan het ze schelen Als men zelf maar de tijd met eigen genoegen door kan brengen!
Sport en spel let niet op een ander z'n hel! Gelijkheid en broederschap Het is een doodgewone mensengrap! Zand in ieder z'n ogen strooien is toch ook wel knap! Daarin zie je hoe een mens voor zichzelf royaal leeft En voor de naaste zo heel erg krap!
Een hartenkreet van Hans Uding -------------------------------------- Iedereen kent of heeft verdriet maar als je het ziet dan leef je mee in zulk verdriet -----------------------------------------------------------
ALS DICHTER ZIT IK ER NU MEE
Als dichter zit ik er nu mee vertaal dit verdriet maar weer in woorden ik stond versteld in veel akkoorden hoe is het mogelijk, deze reactie van een kind
zelf weet ik heel goed,niet altijd wie goed doet ook heel veel goed ontmoet maar hier ben ik erg van geschrokken dit zal veel woorden aan mijn brein ontlokken
ja, lieve vriend, al van jonge leeftijd aan wist zij het beter, ook de weg, die zij moest gaan ze dacht ik bouw voor mijzelf een goed bestaan in mijn leven is verder geen plaats voor jou, ik kan goed op eigen benen staan
jij hebt jouw waarheid en ik die van mij dat was wat ze steeds weer tegen je zei dat herinner ik mij nog goed en ook dat nare woord perceptie andere waarneming in de geest kwam iedere keer weer uit haar mond veel gesprekken heeft ze daarmee afgerond
en nu ben je haar geheel verloren ook haar man kon haar gedachten niet verstoren je hebt de moed nu opgegeven en afscheid genomen in dit leven dat is erger dan de dood afronding zal er dus nooit komen nooit een weerzien op aarde ze gaf geen liefde, ze zag geen waarde
nu wil ik je heel graag troosten en nabij zijn maar dat is voor mij heel erg zwaar je gelooft het niet, maar is echt waar exact hetzelfde is mij gebeurd net afgerond, ik wenste onze dochter een gelukkig leven haar perceptie was ook anders, de Email ging gisteren weg mijn vrouw en ik zijn erg kapot, dagen in overleg een kind verliezen zonder sterven is erger dan de dood er was geen enkele mogelijkheid, die ze ons bood
Alleen als ze je hebben laten dopen, Kun je later over water lopen. Ben je getalenteerd En heb je het eenmaal geleerd, Kun je er ook op de Spelen voor lopen.
Mij lukt het pas, moet je horen, als het stevig heeft gevroren.
Ik laat de nacht niet langer domineren hij schonk mij toch al veel te veel pijn Ik weiger die verdrietige atmosfeer en dat eeuwige, zo vreselijk eenzaam zijn
Ik laat de nacht niet nu langer regeren want t eenzaam vermoordt mijn geest O mijn hart schreeuwt van het zeer en bij het ochtendgloren huilt hij t meest
Ik laat de nacht het leven niet beheren hij bracht mij louter en alleen t zwart Hij geselde mij. Brak mijn verweer en legde droevige doeken over mijn hart
Ik laat de nacht niet langer domineren mijn leven is nu weer volledig van mij Ik leg mij niet meer bij de pijn neer en sedert lange tijd..voel ik mij thans blij
