Soms wil men oud zijn vòòr zijn tijd; Maar wordt het tijd om oud te wezen, Die fraaie wil slaat om tot vrezen, En kreeg men liefst nog wat respijt; Soms is men àl te goed genezen, En wil nu jong zijn, ná zijn tijd.
Een vers, al zijn de woorden nog zo klein, wil dagen lang in ons gedragen zijn met zachtheid en bewaakt in stil beraad, en als een kind in zorgen opgevoed aleer 't alleen, op eigen weg, voorgoed en veilig in de grote wereld gaat.
"Neen, kind, dit jaar zal Sinterklaas niet rijden." 'k Verbeet mijn leed en kleurde stil mijn print - En toch, verrassend, zond de milde Sint Ons elk wat moois, om d'avond hem te wijden.
Maar stug, ondankbaar, bleef ik droef gezind. Pret zonder voorpret kon me niet verblijden. 'k Gaf ál mijn kracht aan klachtloos heldenlijden. Wie kon me toovren om tot feestblij kind?
Neen, diepste vreugd was, heimelijk bedenken, In kindereenvoud, rijmen en geschenken, Alleen, in schemer, lakken pak na pak.
En 'k voel mij weer dat kind met blozewangen, Waar voor al geven méér was dan ontvangen, Wanneer ik ruik aroom van vlammend lak.
Blankberijmd, vol ijskristallen, praalt en prijkt de lange laan, waarop bleke stralen vallen van de volle blanke maan.
Op wat takken neer mag vallen, bleek en blank, één straal der maan, kaatsen honderd ijskristallen vlammenpijlen door de laan.
Plots, als van de daken, vallen winden, brallend, in de laan, dat, alom, al de ijskristallen wieglen, waggelen in de maan...
En mij dunkt, die ijskristallen, waglend, wiegelend in de maan, 'k hoor ze klingelend, klangelend vallen, 'k zie ze vonkelend, flonkerend vallen, in de lange, lange laan..., tjankelend vallen, tjankelend vallen, honderdtallen, duizendtallen vallen, vallen, vallen, vallen in de lange, lange laan.
Een gedicht van C.S. Adama van Scheltema 1877-1924
Van Hollands kleur
Rood is de vlag, die wij volgen genoten! Rood is de morgen op zijn blozende kruin, Rood zijn de pannen van de daken van Holland, Rood zijn de stenen van de huizen van Holland, Rood zijn de bloemen aan 't Haarlemse duin, Rood zijn de kersen in de Betuwse tuin!
Wit is de vlag, die eens wappert op aarde, Wit zijn de wolken die drijven voorbij, Wit zijn de bloesems van de velden van Holland, Wit is het zand van de stranden van Holland, Wit is de zee als ze schuimt aan hun zij, Wit is het vee in de Hollandse wei!
Blauw is de vlag, die onze nobele doden, Onze strijd, onze liefde - eenmaal allen bedekt: - Blauw is de hemel van ons heldere Holland, - Rood-Wit-blauw is de vlag van ons Holland - Door ons, kameraads, zij ze immer gedekt! Door ons kameraads, zij haar wapper gewekt!
‘t Is stille. Rustig ligt en slaapt het altemaal, dat leute en leven was, dat locht- en vogeltaal. Geen windeken en waakt: november houdt de staf, en stelpt dat wekken mocht het eindloos duister graf des aardrijks. Ongebaand en dood zijn weg en straat; de voet alleen verwekt, en ‘t stappen van die gaat, een doof gerucht in ‘t loof, dat, afgevallen, plekt de grond, die ‘t in een spree van doodse varwen dekt. ‘t Is stille. Gij alleen, o vlugge en vlijtig ding, dat, langs de natte tak geklaverd, uw gepink laat horen, fijn en snel, ge ontsnapt en snetst alom: "Ik leef nog: piep! Ik leef, spijts ‘s winters winterdom!"
Hebt ge vuisten kloek en sterk, Hebt ge een harte zacht en goed, Zijt ge lang geen domme bloed, Maar de knapste haast in ’t werk, Zijt gij eerlijk, trouw en braaf, Leeft ge, wat uw arbeid zij, Als een vogel, vrij en blij, Drink dan ‘water,’ zo als hij - Anders zijt gij morgen Slaaf!
Ach, hoe menig kloeke hand, Ach, hoe menig blij gemoed, Hoe veel harten zacht en goed, Hoe veel flinkheid en verstand, Zag ’k verdronken in een glas, Waar (in steê van 't zuiver nat, Dat uit bron of duinwel spat) ’t Vloeiend vuur uit kruik of vat, ’t Hels jenevervocht in was!
Ziet! die ergste slavenbeul Smeedt zijn kluisters om u heen, Snerpt zijn zweepslag om uw leên, Zonder troost ooit, zonder heul! - Hieldt ge eens tegen Slavernij Tachtig bange jaren stand, Krachtig volk van Nederland! Thàns omsluit u strenger band.... Blanke slaven, vecht u vrij!
Een gedicht van Jacqueline van der Waals 1868-1922
Aan....
Ik durf met mijn denken Uw smart niet genaken, Niet aan te raken Uw droefenis; Hetgeen mij zou troosten Licht zou het u krenken, Het teerste en brooste Dat in u is.
Ik zie uw verklaarde, Uw stilfijne trekken, Die, wat ze bedekken Aan wanhoop en strijd, Verheerlijkt belijden En dankbaar aanvaarden Het gevensbereide, Dat in ons schreit.
O Heer, ik ken die zaalge zondares; Het was mijn ziel, die wenend voor U bukte, Die met haar liefde Uw minnend hart verrukte, De nardus gietend uit albasten fles.
Ze ontwond in drift de slingerende tres Der haren die haar teedre schouders smukte. Slavin, die kussen op Uw voeten drukte, Was ze aller zondaars zoete meesteres.
Nooit in haar leven kwam een zaalger stond, Dan toen ze Uw goddelijke deernis vond. Nog vóór zij bad, was al haar schuld vergeven.
Wat kan ze, U minnend, meer dan minnen doen? Zij zal, ondanks der bozen honend woên, Op U, Beminde, wachtend, voor U leven.
Verhelderd ligt en overal omzwacht, En tinteljong en toch zo eindloos oud, Dat 't bijna angstig maakt en onvertrouwd Dit daaglijks plekje nu in winterdracht. Gedekt zijn alle sporen, kalm en zacht, En alle onwilligheên en stutten boud, Met veertjes blank als bijenvlerkjes koud, Belegen werden uit de hemelnacht. Van 't hart uit wit tot de einden als de dromen, Die, woord nawoord, uit dichters neergekomen, Zich levend schikten in het stilst der nachten; Zo ligt de tuin gestrekt nu in het heden; Wie zal er zetten komen de eerste schreden? Anders dan mussen die hun kruimkens wachten.
Op 't donkre buiten Boomkruinen ruisen; Stormwolken drijven: In 't lamplicht huis en Voor donkre ruiten, Zit 'n dromend beeld Woorden te schrijven, En 't kruinenruisen, En 't wolkendrijven, Staat, een geluid, in Schrift gepenseeld.
Val nu mijn woorden als hele reine Drupjes van klank in der oren fijne Luistrende schelpjes; maak melodije Van mijn gedachten, en zoetjes laat Ze op rimpling van golvige rhythmen glijen, Totdat de ontwaakte stilte staat In zachte glimlach van verblijen.
