Foto
Zoeken in blog

Beoordeel dit blog
  Zeer goed
  Goed
  Voldoende
  Nog wat bijwerken
  Nog veel werk aan
 
Inhoud blog
  • praktisch
  • bloemen
  • vogel
  • de jonge
  • lied
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Altijd in beweging met van alles en nog wat...

    04-12-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.leven

    Een gedicht van Willem Bilderdijk 1756-1831

    Mijn leven

    Mijn kindsheid, jeugd en bloei, was éne reeks van plagen;
    mijn verdre levenstijd, één ijdle handvol wind;
    mijn ouderdom bezweek, bij hoop van beter dagen,
    in pijniging van ’t hart die geest en merg verslindt.
    Wat nu? De dood verbeid na levenslang verlangen!
    Schenk’ hij me een stille koets bij ’t ingaan van de nacht!
    Bevrijder, kom! Ruk los de ketens die mij prangen:
    Ach! Koel is ’t in uw arm, en op uw peluw, zacht.
    ‘k Heb lang de felle brand van ’t middaguur gedragen
    dat bloed en brein ontstak, en hijg naar ’t eenzaam graf.

    Ach, zij ’t gekromde lijf van ’t harde juk ontslagen,
    en neem me uw dorre hand het pak des levens af!
    Wat ’s leven? – Lijden. – Wat ’s genoegen! Wakend dromen. –
    Wat ’s vreugde? – Zelfbedrog, en blinde razernij. –
    ‘k Beproefde ‘t: ‘k heb die bron voorbij en af zien stromen;
    van in haar wel verslijkt, vloot ze in moeras voorbij.
    Thans rust ze en vloeit niet meer. Haar ader, leeggelopen,
    is dor, verdroogd, en ’t bloed blijft in zijn kreitsloop staan.
    Zie neder, God van heil, op wie wij schepslen hopen;
    zie neder in genade, en neem mijn zielzucht aan!


    Haarlem, 1829

    schrijver

    04-12-2016 om 19:21 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    03-12-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.weduwe

    Een gedicht van Nicolaas Beets 1814-1903

    AAN ENE WEDUWE.

    De vertroostingen Gods zijn nooit te klein,
    Hoe groot het leed moog wezen.
    De God, die ze schenkt,
    en ons lijden gedenkt,
    Zij eeuwig gedankt en geprezen!
    Houd dan moed onder 't kruis! Hoe zwaar het drukk',
    Het zal u nooit verpletten.
    Rijze 't leed voor uw oog
    als gebergten omhoog:
    Het geloof kan ook bergen verzetten.

    Madelieven (1869)

    schrijver

    03-12-2016 om 18:27 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    30-11-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.harp

    Een gedicht van Nicolaas Beets 1814-1903

    DE  EOOLSE  HARP

    De eoolse harp ruist in de nacht,
    Ruist op de toon der treurgezangen;
    Aandoenlijk als de weke klacht
    Van 't hartje, dat van liefde smacht,
    Of breekt van onvervuld verlangen.

    Die doorslaapt, waar die citer slaat,
    Sliep zeker in met zoete dromen;
    Die slaaploos aan het venster staat
    Wendt naar de kant het bleek gelaat,
    Vanwaar de galmen overkomen.

    De nachtwind weet niet wat hij doet,
    Die al haar snaren dwingt te trillen,
    - Zo min als 't oog dat, door zijn gloed,
    Ontroering in een rein gemoed
    Verwekt, maar niet vermag te stillen.

    Gedichten. V0olledige uitgave, naar tijdsorde gerangschikt. Leiden, z.j.

    schrijver

    30-11-2016 om 22:00 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    28-11-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.de brug

    Een gedicht van Helene Swarth 1859-1941

    De brug

    Ik zocht een bloem, die op de bergen wast.
    En aan mijn voeten grijnsde ene afgrond, diep
    Als wanhoop na een misdaad, en ik riep:
    - 'Wie redt mij?' Ik voelde een hand, die greep ik vast.

    En over het zwarte water, dat daar sliep,
    Wees mij de hand, als brug, een dennenmast.
    Ik vroeg: - 'Hoe draagt die boom ons beider last?'
    Hij sprak: - 'God leeft, die ons voor het leven schiep.'

    Ik zag mijn gids in de ogen; al mijn angst
    verkeerde in zwijgend, liefdevol geloof.
    De boomstam kraakte… ik kon niet meer terug.

    Toen daalde een lichte nevel (dàt was het bangst),
    Doch, hand in hand, ging 't voorwaarts, blind en doof.
    Daar landden we aan… en toen eerst brak de brug.

    Poëzie (1892)

    schrijver

    28-11-2016 om 21:40 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    27-11-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.liedje

    Een gedicht van G.H. Priem 1865-1939

    Liedje.

    De blanke bloem, geboren
    In 't witte morgenlicht,
    Sluit bij het dagvergloren
    De blaren dicht.

    Maar 't gouden hart blijft gloeien
    In de ambergele kluis,
    Die lauwe geure' omvloeien
    En nachtgeruis.

    Zó is mijn ziel een bloeme,
    Wier fulpen urn omvat
    Wat mensentong niet roeme:
    Haar zonneschat.

    Onze Eeuw, jrg 17 (1917)

    27-11-2016 om 21:52 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    26-11-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.1890

    Een gedicht van P.A.M. Boele Van Hoensbroek

    1890

    Laat d' ouderwetse dichter nog zijn lier
    Besnaren om het zonlicht te bezingen;
    Ons, jongren, wenken hoger, beter dingen
    Dan 't eeuwen reeds banale hemelvier.

    D' elektro-lampen, met de kracht van vier-
    Miljoenen kaarsen kunnen mededingen,
    Zou 'k menen, naar de lof der stervelingen,
    Die bidden uit 't elektrisch-kerkbrevier.

    Hebt dank, o vinders van die reuzenlichten!
    Gij hebt de duisternis voor goed doen zwichten;
    Ook 's nachts is 't licht nu; - van naar bed te gaan

    Is thans geen sprake meer; wie denkt aan slapen?
    Heb dank, want 't is nu wel voor goed gedaan
    Met slaapmuts, nachtpit, dommelen en gapen.

    Gedichten (1885)

    schrijver

    26-11-2016 om 22:01 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    25-11-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.ballade

    Een gedicht van J.W.F. Werumeus Buning

    Ballade van de goede vrouwen

    In dankbaarheid, eer dat ik sterven moet,
    Vraag ik nog een ballade voor diegenen
    Die als een goede vrouw mij zijn verschenen,
    En gaven vreugd zoals een vrouw dat doet,

    Wetende dat er in het hart maar ene
    En meer dan zij mij dorstig maakt het bloed,
    Maar zegenend de bron door God beschenen,
    En gaven vreugd zoals een vrouw dat doet.

    Ja, wild en stil, zoals mijn eigen bloed,
    En wijkend, als 'k u noemde als de ene
    Wier glans mij in haar allen is verschenen,
    En gaven vreugd zoals een vrouw dat doet.

    Want God geeft dit de vrouwen in het bloed
    Dat één ding hun maar heilig is, dit ene:
    Liefde, die zij herkenden als het Ene,
    En gaven vreugd zoals een vrouw dat doet.

    Dorst van het leven en eens dorst bij ene,
    Wil, die dorst geeft, dat men verdorsten moet?
    Mij brak hij bronnen uit de rots en meer dan ene,
    En gaven vreugd, gelijk een vrouw dat doet.

    Prince:

    Goede prinses, Maria Magdalene
    Venus, die eens Prins Jezus hebt ontmoet
    In eendre lief de en eendre dorst naar 't ene,
    En hebt geknield en hebt gezalfd de voet,

    Gij kent het licht waarin zij mij verschenen
    En weet dat ik, in 't diepste van 't gemoed
    Zo heb geknield, als thans ook aan zijn voet,
    En vraag: genade, niet alleen voor d'ene,
    Maar voor de velen die mij eens bewenen,
    En gaven vreugd zoals een vrouw dat doet.

    schrijver

    25-11-2016 om 22:04 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    24-11-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.achterbalkon

    Een gedicht van Anthonie Donker 1902-1965

    Achterbalkon

    Het menselijk gelaat - hoe droef mistekend,
    des morgens in de tram grauw van de nacht,
    des avonds in de tram grauw afgejacht
    van al waar men zich deerlijk in verrekent.

    Retour kantoor, kliniek en magazijn
    tobt elk om wat men zich ziet tegenvallen.
    Zie in de mondhoek, onder de oogwallen
    onverwisselbaar de paraaf der pijn.

    Hoe als nu plotseling de bazuinen schallen,
    het hoge hemellicht neerstraalt op allen?
    Verhoord gebed, gevonden wat gij zocht!

    Doch God is zuinig op zijn wonderwerken,
    hij vreest dat zij het zelfs niet zouden merken,
    tegen elkander schuddend in de bocht.

    Orcus en Orpheus (1941)

    schrijver

    24-11-2016 om 21:46 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    22-11-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.lachen

    Een gedicht van Jan Brester

    Lachen

    Voorwaar, 't schenkt balsem aan 't gemoed,
    Wanneer het wicht der smarte
    Zich lenigt in een tranenvloed,
    Die lucht geeft aan het harte;
    En edel is het dan gewis,
    Als dit om 's naasten rampen is.

    Maar, als ons 't lot geen tijd onthoudt
    Om van de zorg te pozen,
    Wanneer men dan met vrienden kout
    Of mag met meisjes kozen,
    Dan is 't de lach, die 't hart ontsnoert,
    En 't wicht der zorgen met zich voert.

    Of als men, bij een vriendenmaal,
    De bekers rond mag zwieren,
    En, in onafgemeten taal,
    Der scherts de toom kan vieren;
    Wèl hem, die dan zijn lust voldoet,
    En lacht, wanneer hij lachen moet!

    Laat preken dan, wie preken wil,
    En wijsheid uit wil kramen;
    Ik lach wat om diens dwaze gril,
    En hunker naar het amen:
    De wijsheid, die niet lachen mag,
    Geef ik voor éne meisjeslach.

    Ja, wie een maagd het schoonste vind'
    Bij stil en statig peinzen,
    Voor mij ik ben geen droefheidsvrind,
    En wil het niet ontveinzen,   
    Bij mij haalt schoonheid, praal noch pracht,
    Bij 't meisje, dat ons tegenlacht.

    En is 't die lach, die ons verrukt,
    (Ons, wufte mensenzonen!)
    Die groefjes om de lippen drukt
    En kuiltjes in de konen,
    Die ons, eer men het zelf vermoedt,
    De mond tot kussen plooien doet;

    Zij is het, zij, die afkeer wekt,
    Als zou geen scherts betamen,
    Die 't neusje spijtig opwaarts trekt
    En 't lachje zich durft schamen,
    Of, als de boert haar daartoe dwingt,
    De mond nog naar de mode wringt.

    Neen, lachen past zo wel in vreugd,
    Als wenen in de smarte,
    En vrolijk zijn voegt aan de deugd,
    Aan 't weltevreden harte;
    Hij, die 't zich schaamt, hoe streng hij schijn',
    Moet boos of ongelukkig zijn.

    Neen, vrienden! Zijn wij geen van twee,
    Kan ons de vreugd bekoren,
    O! lach dan, lach men, vrolijk mee;
    De kniezer mag het horen;
    Zo hij bij ons nog ernstig ziet,
    Dan weent hij met de droeven niet.

    schrijver

     

    22-11-2016 om 23:35 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    21-11-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.poseidoon

    Een gedicht van P.A.M. Boele van Hensbroek

    POSEIDOON

    De stormwind giert een reuzensymfonie;
    Het grauwe zwerk dekt d' aard; als woeste scharen
    Van krijgers rollen donderend de baren
    Op 't maatgeluid dier woeste melodie.

    Poseidoon toornt en zweept de golven. Zie,
    Titanisch lacht hij bij de doodsgevaren
    De schepeling bedreigend. Schatten garen
    In 't diepe zeerijk wil hij. Wat men bie',

    Niets, niets is hem genoeg. Hij wil vernielen
    En heersen waar hem duizend offers vielen
    Ten prooi. Ik stond aan 't strand en staard' in 't rond.

    En 'k meend' een reuzig bekken schuim t' aanschouwen,
    Waaruit Poseidoon met hoog opgestroopte mouwen
    De baard inzeepte van het wereldrond.

    Gedichten.(1885)

    schrijver

    21-11-2016 om 21:48 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    20-11-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.de val

    Een gedicht van J.K. Rensburg 1899-1943

    De val van Rome.

    Ik ben geen dichter, die zich voelt versmeten
    Uit vreemde wereld, die hij rijzen ziet,
    Haar herfstig-droeve aanblik wil vergeten
    En in gedroom naar d' oude tijden vliedt,
    Wie 't lijkt, als of geen schakel uit de keten
    Der Evolutie hem verbinding biedt
    Van Hede' en Toekomst en die toch, verbeten,
    Vloekt al wat d'Eeuw van 't Eertijds leven liet.
    Ik treur niet meer, wanneer ik aan de luchten
    De draf van adels-dronken ridderstoet
    Of 't plechtig aangegleden praal-vertoon
    Van Rome's Kerk gestoord zie en vervluchten
    Door walm van 't uit fabrieken hevelend roet,
    Als spuwde d'Aarde golpen sombre hoon.

    schrijver

     

    20-11-2016 om 19:11 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    19-11-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.maanlicht

    Een gedicht van Marie Boddaert 1844-1914

    MAANLICHT

    Geklommen was de maan naar boven,
    Had wolken stil uiteengeschoven,
    Uit sneeuwengrot leek zij te turen,
    En zilversneeuw in 't rond te sturen.

    't Was of de warme zomeraarde
    Het koelend zilver gretig gaarde;
    Al meer en meer had ze opgevangen,
    Tot al van zilver was omvangen.

    Een koel, blank kleed dat verre strekte
    En velden wijd en weien dekte;
    Blanktrossige bomen daar geheven
    Leken in zilvermeer te leven.

    Zilver was 't al. De duinen lagen,
    Als reuzen door de slaap verslagen,
    In glimmend pantser breed ter neder.
    Een zeemeeuw sloeg de zilverveder,

    Dreef door het zilver van de heemlen,
    En bleekte weg in 't zilverscheemlen
    Boven de zee van licht doorglommen,
    Waar kleine slaaprige golfjes zwommen.

    Serena(Utrecht, 1898)

    schrijver

    19-11-2016 om 21:41 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    18-11-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.adieu

    Een gedicht van Garston Burssens

    Adieu XXIV

    à Yvette

    Adieu. Dit zijn de laatste noten
    die ik gespeeld heb op mijn ribbenkast.
    Een kast, waarvan ik in de laden
    wat blanco vellen heb geborgen,
    papieren voor de dorst.
    Zij zullen met mij begraven worden,
    mishandeld en mijn slaven worden
    en adders aan mijn borst.
    Maar goed. Vandaag ben ik nog krekel,
    doch morgen ben ik mier,
    die overmorgen al zijn hekel
    – uit zijn reserves in de pekel –
    aan apropos, atoom en spirocheten
    postuum zal zetten op papier.
    Adieu! Wie weet of ik niet zal beklijven
    door ’t schrijven van een later lied,
    of ik het schrijven zal of niet.
    Zinloos of niet.
    Levend of niet.

    Alles is mogelijk in een gedicht.  Verzamelde verzen 1914-1965

    schrijver

    18-11-2016 om 21:57 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    16-11-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.engelen

    Een gedicht van J.W.F Werumeus Buning

    De engelen des doods willen mij vergezellen

    De engelen des doods willen mij vergezellen,
    een helder ver gezang en nimmer stil gebed
    is immer rondom mij, waar ik mijn schreden zet,
    steeds langzamer om mij te weer te stellen.
    Ik strijd bij dag; ik worstel in mijn slaap;
    al te vergeefs, 't onsterfelijke leven
    omringt mij en wil mij geen sterven geven
    noch ander leven, noch een stiller slaap.
    Wat worstelt gij met mij, o englen? Als ik keer
    tot deze mensen roept gij mij toch altijd weer
    en neemt de vrede die ik bij hen heb verkregen,
    als ik tot u wil gaan dwingt gij mij om te leven;
    ik wil dit leven, niets dan strijd, niet meer.
    'De liefde enkel is het leven,' zingen zij weer.

    schrijver

    16-11-2016 om 22:27 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    15-11-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.narcissus

    Een gedicht van Hans Lodeizen 1924-1950

    Narcissus leunend op een voet van marmer

    kijk daar staat Narcissus geleund
    op een voet van marmer zodat
    het haast lijkt alsof hijzelf van marmer is

    zijn mooi lichaam wil ik in mijn armen
    nemen maar het is van marmer en
    als een lijk vertroebelt zijn beeltenis
    mijn ogen en drijft weg.

    Narcissus leunend op een voet van marmer.

    schrijver

    15-11-2016 om 21:35 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    14-11-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.natuur

    Een gedicht van Abrahan van Collem 1885-1933

    Natuur ik luister naar uw wil

    Natuur ik luister naar uw wil, ik ben
    Uw zoon, gij hebt mij samengesteld, gij naamt
    Planten en dieren, ijzer, giftig kruid
    Het zout der zee, en van der bomen hars
    Van Orion de lichtweg en het beeld,
    En van de zon het goud en goot het uit
    En mong het kostelijk, en maakte bloed
    En huid en spieren tot dit opgaand lijf
    Waarin de wind jaagt van uw scheppingsadem.
    Voortdurend maakt ge mij, en stoot mij aan
    En toetst mijn lichaam aan uw plant, uw dier,
    Uw ijzer, lood en tin, magnesia
    En d’andre stoffen stromend in uw brein,
    Opdat ik mij herinnere, dat gij
    Mijn maker zijt, en ik uw creatuur.

    God (1930)

    schrijver

    14-11-2016 om 22:11 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    13-11-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.getuig

    Een gedicht van E.J. Potgieter 1808-1875

    Getuig het, 's Gravenhage!

    Getuig het, 's Gravenhage!
    De hachelijke vrage
    Verdeelde ons staatsbeleid;
    Maar ook het neen der leden,
    Die manlijk weerstand deden,
    Was louter eerlijkheid.

    Geen onderscheid in keuze
    Schond de eenheid aller leuze:
    Voldoening onzer schuld;
    En wat de wrevel morde,
    Het Neêrlands volk mint orde,
    't Heeft eis en hoop vervuld.

    't Geloofde, dat naar de aarde
    De heldenvoorzaat staarde,
    Die wetten eerbied droeg;
    Het gold hem blijk te geven,
    Of 't hart der jongste neven
    Voor recht nog rustig sloeg.

    Daar bracht Oranje 't offer,
    En toe bleef kist noch koffer
    Van heel de burgerij;
    Ook gaven zelfs de schaam'len
    Die nauw hun nooddruft zaam'len....
    Uit plicht werd poëzij!

    schrijver

    13-11-2016 om 21:35 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    12-11-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.gezegend

    Een gedicht van Hendrik Jan Schimmel  1825-1906

    Kent gij 't land zo rijk gezegend

    Kent gij 't land zo rijk gezegend,
    Kent gij 't weergevonden Eden?
    Mensen zonder vijgenblâren
    Wandlen daar naar de oudste zeden.

    Vroeger was 't een warlig Babel
    Door het onding: Revolutie,
    Ieder school er, ieder huisde er
    In 't gebouw der Constitutie!

    Ieder mat en ieder paste,
    Ieder woog en ieder stutte,
    Schudde zelfs d'Aartsvader wakker,
    Als hij op zijn vouwstoel dutte;

    Dorst hem in zijn soep beknibblen,
    Zich het bitse woord vermeten:
    ‘Gij zit stil, terwijl wij werken,
    En wie zit moet niet veel eten.’

    Maar de Aartsvader ‘bij Gods gratie’
    Sloeg zijn knuppel toen aan stukken,
    En begon van desperatie
    Haar en baard zich uit te plukken.

    O gij krom, verdraaid geslachte,
    Die wilt werken, die wilt delven,
    Die wilt wroeten, die wilt bouwen,
    Niet voor mij, maar voor u zelven!

    Broedsels van de revolutie,
    Waar 'k van ijze, grijze en gruwe!
    Al het uwe is wel het mijne,
    Maar het mijne is niet het uwe.

    Ik wil soep, zo veel ik luste!
    Hoor uws vaders resolutie:
    Hij wil dutten, gij zult werken,
    En hij sloopt uw Constitutie.

    Sinds die ure was er ruste;
    Slechts één stem werd meer vernomen,
    En die stem verkondde in 't ronde:
    ‘'t Eden is teruggekomen.’

    Maar in 't hart der meeste kindren
    Klonk het heimlijk: ‘Och eilacie!
    Strafloos is het beurzensnijden
    En de meineed “bij Gods gratie!”

    De Gids (1922)

    schrijver

    12-11-2016 om 19:23 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    11-11-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.vita

    Een gedicht van Liewe Schipper 1808-1870

    Vita mortalium vigilia

    Een nachtwake is het leven,
    De wieg grenst aan het graf;
    Wij jagen en wij streven,
    Door de aardse disteldreven,
    Als brak het nimmer af!

    Een nachtwake is het leven,
    Roemzuchtig oorlogsheld!
    Hoe hoog in macht verheven,
    Het is de dood om ’t even,
    Ras ligt ook gij geveld!

    Een nachtwake is het leven,
    Moed, lijdende onschuld! moed,
    Waartoe dat angstig beven?
    Uw webbe is haast geweven,
    De dood, uw redder, spoedt!

    Een nachtwake is het leven,
    Meedogenloze vrek!
    ’t Gaat alles u begeven,
    Waaraan uw hart blijft kleven,
    Dra roept de dood: "vertrek"!

    Een nachtwake is het leven,
    Dat elk zijn ziel bereid’!
    Want o! er staat geschreven,
    In ’t woord aan ons verbleven:
    "Op tijd, volgt eeuwigheid!".

    11-11-2016 om 22:51 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    10-11-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.wezembeek

    Een gedicht van Prosper van Langendonck 1862-1920

    Wezembeek

    Zachtlijnig glooit het veld van gouden graan
    naar 't luchtblauw, diep in zomergloed verloren,
    met ruisende aren die geleidlijk gaan,
    in kollen openwentlend. - Heldre koren
    vol klank- en kleurenspel, o eeuwig lied
    der moederaarde, die haar schatten giet
    in d' overvloed van 't wiegewagend koren.

    Door 't koren gaan we en ons omlispelt stil
    't listig geritsel van de ruisende aren:
    de schelle krekel, die niet zwijgen wil,
    sjirpt fijn, uit elke vore, op schrille snaren.
    Nauw luide en hoorbaar daalt, uit de eindloosheid,
    een ver gehelm van vooglen, en heel wijd
    komt een dun wolksken in de lucht gevaren.

    O rijke en rijpe rust, o korenveld!
    Gij groeide, uit werk en liefde, in heil en weelde.
    De aar buigt de halm terneer, met zacht geweld.
    Fluks pikt een leeuwrik, die door 't koren speelde,
    een korrel en wipt op en zingt, en zie:
    't gaat alles mede, in stijgend' harmonie,
    met 't lied, zo zoet als nooit nog vogel kweelde.

    12 Juli 1900.

    schrijver

    10-11-2016 om 21:35 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)


    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Archief per maand
  • 09-2020
  • 08-2020
  • 01-2019
  • 12-2018
  • 11-2018
  • 10-2018
  • 09-2018
  • 08-2018
  • 07-2018
  • 06-2018
  • 05-2018
  • 04-2018
  • 03-2018
  • 02-2018
  • 01-2018
  • 12-2017
  • 11-2017
  • 10-2017
  • 09-2017
  • 08-2017
  • 07-2017
  • 06-2017
  • 05-2017
  • 04-2017
  • 03-2017
  • 02-2017
  • 01-2017
  • 12-2016
  • 11-2016
  • 10-2016
  • 09-2016
  • 08-2016
  • 07-2016
  • 06-2016
  • 05-2016
  • 04-2016
  • 03-2016
  • 02-2016
  • 01-2016
  • 12-2015
  • 11-2015
  • 10-2015
  • 09-2015
  • 08-2015
  • 07-2015
  • 06-2015
  • 05-2015
  • 04-2015
  • 03-2015
  • 02-2015
  • 01-2015
  • 12-2014
  • 11-2014
  • 10-2014
  • 09-2014
  • 08-2014
  • 07-2014
  • 06-2014
  • 05-2014
  • 04-2014
  • 03-2014
  • 02-2014
  • 01-2014
  • 12-2013
  • 11-2013
  • 10-2013
  • 09-2013
  • 08-2013
  • 07-2013
  • 06-2013
  • 05-2013
  • 04-2013
  • 03-2013
  • 02-2013
  • 01-2013
  • 12-2012
  • 11-2012
  • 10-2012
  • 09-2012
  • 08-2012
  • 07-2012
  • 06-2012
  • 05-2012
  • 04-2012
  • 03-2012
  • 02-2012
  • 01-2012
  • 12-2011
  • 11-2011
  • 10-2011
  • 09-2011
  • 08-2011
  • 07-2011
  • 06-2011
  • 05-2011
  • 04-2011
  • 03-2011
  • 02-2011
  • 01-2011
  • 12-2010
  • 11-2010
  • 10-2010
  • 09-2010
  • 08-2010
  • 07-2010
  • 06-2010
  • 05-2010
  • 04-2010
  • 03-2010
  • 02-2010
  • 01-2010
  • 12-2009
  • 11-2009
  • 10-2009
  • 09-2009
  • 08-2009
  • 07-2009
  • 06-2009
  • 05-2009
  • 04-2009
  • 03-2009
  • 01-2009
  • 12-2008
  • 11-2008
  • 10-2008
  • 09-2008
  • 08-2008
  • 07-2008
  • 06-2008
  • 05-2006


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!