Foto
Zoeken in blog

Beoordeel dit blog
  Zeer goed
  Goed
  Voldoende
  Nog wat bijwerken
  Nog veel werk aan
 
Inhoud blog
  • praktisch
  • bloemen
  • vogel
  • de jonge
  • lied
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Altijd in beweging met van alles en nog wat...

    14-05-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.huis

    Een gedicht van Laurens van der Waals 1885-1968

    Het oude huis

    Nu zou ik willen slapen in een stille,
    Heel donkre kamer diep en dromeloos...
    Hoe kan ik slapen, als de maan zo schijnt,
    En heel mijn kamer vult met toverglans?
    Hoe kan ik slapen in dit felle licht,
    Terwijl mijn ziel, ook met de ogen dicht,
    Het maanlicht voelt, dat buiten staat en wacht?
    Hoe kan ik slapen in zo klaar een nacht,
    Terwijl mijn ziel verlangt naar duisternis?

    Wie heeft dit oude huis zo vreemd gebouwd,
    Dat boven alle woonvertrekken zijn,
    De slaapvertrekken in het onderhuis?
    Laag zijn de vensters en de ramen slaan
    Wijd open in de maanbeglansde nacht.
    Waarom is niets gedaan tot veiligheid
    Van wie dit huis bewonen?  Waarom zijn
    De vensters niet, als 't kelderraam, getralied?

    De dwaze bouwer! Zo hij hier gestaan had
    In zulk een nacht als deze, bij het raam,
    Van waar men, 's nachts niet slapend, onbemerkt
    Het slapend watertje bereiken kan,
    Hij had het hoofd verborgen in de handen,
    Hij had gebeden, vuriglijk gebeden,
    Dat nooit een moede, nooit een slapeloze,
    Die wonderbare vreugde aanschouwen mocht.

    Nieuwe Verzen

     

    14-05-2018 om 21:48 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    13-05-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.liedje

    Een gedicht van Albert Verwey 1856-1936

     

    EEN LIEDJE VOOR HANSJE

    Hij is in 't midden van de mei
    Geboren en een dichter zei:
    Dit is een kind dat zingen zal,
    Dat de mensen 't horen óveral;
    0, wat een zeldzaam mei-geval:
    Hij is in 't midden van de mei
    Geboren.

    Hij mag een lelijk mosje zijn
    Wie horen wil naar liedjes fijn,
    Die zoekt de mooiste vogel niet:
    Van de lelijkste vogel is 't mooiste lied;
    De mensen horen maar zien hem niet:
    Hij is in 't midden van de mei
    Geboren.

    De mei, dat is het zingenstij;
    Mei-kindertjes zijn ik en jij;
    En nu zing ik het eerste lied,
    Maar zeker zing ik het mooiste niet:
    Van Hansje komt bet mooiste lied.
    Hij ook is midden in de mei
    Geboren.

    Verzamelde gedichten (1901)

    schrijver

    13-05-2018 om 17:07 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    12-05-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.ultra mare

    Een gedicht van Jan Jacob Slauerhoff 1898-1936

    Ultra Mare

    Hier is de wereld niets dan waaiend schuim,
    De laatste rotsen zijn bedolven
    Na de verwekking uit de golven,
    Die breken, stuivend in het ruim.

    Het laatste schip wordt weerloos voortgesmeten,
    Het zwerk is ingezonken en asgrauw.
    Zal ik nu eindelijk, vergaan, vergeten,
    Verlost zijn van verlangen en berouw?

    Een eerlijk zeemansgraf (1936)

    schrijver

    12-05-2018 om 21:53 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    11-05-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.wachten

    Een gedicht van Helen Swarth 1859-1941

    WACHTEN

    Héél die morgen stond ik blij te dromen,
    Bij de gele roozlaar, op 't balkon.
    Koele woudgeur woei van verre bomen,
    't Gouden zandveld stuivelde in de zon.

    'k Dronk mij zalig aan de zoele aromen.
    't Blauw omvloeide me als een weeldebron.
    Heden, stralend, zou de liefste komen!
    't Ware leven sprookjesmooi begon.

    Turend meisje met je azuren ogen,
    't Blonde haar doorwoeld van zomerwind,
    'k Zoek je alom — Waar ben je heengetogen?

    'k Dool, vervreemd, door 't stratenlabyrint.
    Wáár bleef 't huis — heeft de aarde 't ingezogen? —
    't Huis van jeugd, waar 'k was dat dromenkind?

    Morgenrood (1929)

    schrijver

    11-05-2018 om 22:47 geschreven door Dora


    >> Reageer (1)
    10-05-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.wereld

    Een gedicht van Gentil Antheunis 1840-1907

     

    Wat is de Wereld

    Er liep een dierken op mijn hand,
    Zo kleen, zo bitter kleen!
    Hoe was het daar wel aangeland?
    Waar wilde en mocht het heen!
    't Liep onder, boven, hier en daar,
    En 't stropte dikwijls aan een haar,
    En 't weerde en 't woelde zich half dood;
    Dan riep het eindlijk in zijn nood:
    ‘Och God! och God! wat is de wereld,
    Wat is de wereld toch groot, toch groot!’

    Uit het hart! (1874)

    schrijver

    10-05-2018 om 21:46 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    09-05-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.loverhout

    Een gedicht van A.C.W. Staring 1767-1840

    DE ISRAËLITISCHE LOVERHOUT.

    Wie smalend tot Uw Hutje kwam -
    Niet ik, gij Kind van Abraham!
    Ik schenk, uit een oprecht gemoed,
    De drempel mijne vredegroet!

    Gij viert uw Feest en zit getroost,
    Te midden van uw talrijk kroost,
    In schaduw van uw lovertent,
    Als Mozes u heeft ingeprent.
    Judea's wijnstok groent hier niet;
    Olijf noch vijg teelt ons gebied;
    Gij gaardet hier, in rauwer lucht,
    Min weeldrig blad, min zoete vrucht;
    En toch, gij zit, uw lot getroost,
    Te midden van uw talrijk kroost;
    Uw Feesthut staat bij ons geplant,
    Als eens in 't Palestijnse Land.

    Drieduizend malen kwam de zon
    Terug, waar zij uw jaar begon,
    En nog bouwt gij uw lovertent,
    Als Mozes u heeft ingeprent.

    Jeruzalem ligt diep verneêrd;
    Des Tempels grondslag omgekeerd;
    Verduisterd blijft die gloriedag,
    Toen Isel beider grootheid zag;
    Maar eeuwig jong herrijst uw t e n t,
    Bij aller volken tal gekend;
    Zo vaak de schaal, aan 's hemels boog,
    Der dagen maat weer effen woog.

    W i  j - tasten rond, in 't ongewiss';
    Op o n z e  wieg ligt duisternis;
    De stond, dat ons Gods wil hier bracht,
    Bleef ongevierd; werd niet gedacht!

    Maar U heugt, dertig eeuwen door,
    Dat u Jehova uitverkoor;
    Dat, als 't geweld u vluchten deed,
    Een reddend spoor het diep doorsneed;
    Dat, zonder huisdak, levenslang,
    Uw schaar zwierf, op haar kronkelgang;
    Waar Vuur- en Rookzuil voor haar toog,
    En 't Man haar spijsde van omhoog.
    G i j viert het, tot op deze tijd,
    Dat zo Gods arm u heeft bevrijd.

    Dies breng ik, met oprecht gemoed,
    Uw Hutje mijne vredegroet.
    Wie smalend tot de drempel kwam;
    Niet ik, gij Kind van Abraham!

    schrijver

    09-05-2018 om 21:34 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    08-05-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.moederschap

    Een gedicht van Barend Klijn 1774-1929

    Moederschap

    Aan mijn moeder

    Wie toch is er op deze aarde die meer recht heeft op mijn dank?
    Wie behoort mijn eerst gevoelen en mijn eerste citerklank?
    Wie toch zal mij niet versmaden, noch de wrevel in zich voên,
    schoon ik van ontelbre schatten
    slechts een penning af kan doen?

    Wie dan gij, mijn lieve moeder! heeft meer schuldbewijs op mij?
    Maar wie is er meer inschikklijk en zo ras voldaan als gij?
    Daarom wijd ik u deez' zangen - doch het kinderlijk gemoed
    voelt wel dat dit nietig kleinood nooit de heilige schuld voldoet;
    't voelt wel dat geen vloed van woorden
    moederlijke trouw vergeldt;
    maar het voelt toch dat uw liefde in deez' zangen waarde stelt.

    Ja! die liefde was de bronwel waaruit al mijn vreugde vloot;
    was de grond waaruit voor 't harte
    menig eedle vrucht ontsproot;
    was de groeikracht die mijn leven
    met haar sappen heeft doorvoed
    en het thans nog blijft verkwikken,
    en niet werkloos kwijnen doet.

    Dit herdenken, dit gevoelen is voor mij de schoonste plicht;
    't lenigt mij des levens kwelling, 't maakt mij elke onspoed licht;
    't strooit nog bloemen langs het voetpad
    'twelk ik vaak met smart betree
    en vertroost nog als mij 't lijden
    kluistert aan mijn legerstee.

    Neem dan met een hart vol liefde 't needrig kinderoffer aan!
    Laat een oog van welgevallen over deze blaadren gaan!
    Lees en vind daarin het goede 'twelk gij mij hebt ingeprent,
    én duld dat mijn hart hier dankbaar,
    openlijk uw liefde erkent!

    Gedichten (1815 - 1819)

    schrijver

     

    08-05-2018 om 22:51 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    07-05-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.liefde

    Een gedicht van Jan Jacob Slauerhoff 1898-1936

    Landelijke liefde III

    Het regende in de avond, zacht en tergend.
    Overgebleven bloesems bezwijmden.
    Wij gingen samen, verlangens verbergend
    Nog niet beleden, niet meer geheim,

    Los van elkander, toch gedurig
    Toenaadring zoekend - uit de wijde
    Onzekerheid ontstond geen vurige
    Plotslinge ontroering die ons bevrijdde;

    Ingenomen bij 't gaan in de nevel
    Door een vege betovering
    Die onvervuld bleef en overging
    In een verzwegen, verbeten wrevel.

    't Was of angstwekkend snel en schril
    Liefde in onze zielen dorde.
    Zij nam haastig afscheid, dacht: ‘Ik wil
    Liever nog niet gelukkig worden.’

    Nu is het te laat, waarom toen niet door
    Onverhoeds aanrakende monden
    En armen om bevende schouders gewonden
    't Geluk ontbonden, nu voorgoed teloor?

    Saturnus (1930)

    schrijver

    07-05-2018 om 21:44 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.liefde

    Een gedicht van Jan Jacob Slauerhoff 1898-1936

    Landelijke liefde II

    Op de golven vindt de zon verstrooiing,
    Langs basaltblokken en sloepen voor
    Anker trekt de vloed een vage voor,
    Zacht schuim spoelt tegen de stenen glooiing.

    Achter moerbeiboomen ligt haar huis,
    Een hardstenen, hoogbegroeide hoeve.
    Door de moestuin naar de lage oever
    Daalt een pad van blinkend schelpengruis.

    In de gevelspits heeft zij haar kamer:
    Schuins verloopt de zware bruine balk
    Naar een muur van schilferende kalk.
    Kamerrozen staan voor beide ramen.

    'k Weet haar levenswijs: namiddags laat
    Ligt zij stil in de omsloten zwoelte
    En geniet zich in ontblote koelte,
    Of verwisselt langzaam van gewaad.

    Ik hoor tonen, ver, als door een kier;
    Zit ze niet van Sylvia te zingen
    Met die stem van herfst en schemeringen
    Voor het langzaam en ontstemd klavier?

    Wonder zou dit zijn: haar weer bezoeken,
    'n Andre, of de vroegre weer te vinden:
    Grillig droef of innig onverschillig.
    Nam ze 't leven, wacht ze nog gewillig?
    Ik zal het geluk maar liever zoeken
    Achter de einder, in de verte, in den blinde.

    Saturnus (1930)

    schrijver

    07-05-2018 om 21:43 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    05-05-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.liefde

    Een gedicht van Jan Jacob Slauerhoff 1898-1936

    Landelijke Liefde I

    Wij stonden gebogen over de vliet;
    Daaronder leken onze gezichten
    Ziende uit een toekomst, toen een lichte
    Rimpeling ons glimlachen liet:

    Ons spiegelend zoals wij niet
    Meer konden zijn. Nooit meer? Ik vroeg haar:
    ‘Laat alles worden zoals vroeger.’
    Zij gaf geen antwoord. Haar voetje stiet

    Een steen in 't water en terstond
    Verdwenen we. Zo was het altijd:
    Verschijnen, verdwijnen, weerzien, afscheid,
    Zoeken in elkaars ogen en mond.

    Een zoen, niet bij machte kortstondige weelde
    Te geven, die alleen het voorgevoel
    Van het wellicht voor 't laatst te doen
    Een zekere ernstige wellust verleende.

    Saturnus (1930)

    schrijver

    05-05-2018 om 22:30 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    04-05-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.aan zee

    Een gedicht van Aart van der Leeuw 1876-1931

    AAN ZEE

    0 voorjaarszee, de hyacinthe,
    Dit strand, het zuidlijk warm getinte, 
    Hier moesten Griekse vrouwen gaan, 
    Diepzingende op de cimbels slaan, 
    En roepen of het kindje kwam,
    Druifpurper op een brandingskam, 
    Herboren Dionysos,
    Die lente brengt naar Argos.

    Zij wisten, wachtend voor het water,
    Haar vreugd van nu, haar dorst naar later,       
    Haar smachten naar bevrediging
    Een vorm te geven, lieveling
    En god, die aan haar moederhanden
    Naakt in zijn wiegje wilde stranden. 
    Ik kan het beeld niet vinden,
    Om mijn verlangst te binden.

    Leeg strek ik de armen - dampen dekken, 
    Blozend en dicht als rozenhekken, 
    De poorten van de horizon; 
    Daarachter welt wellicht de bron, 
    Waaruit de wonderen ontspringen, 
    Die aan mijn kloppend hartedringen 
    De klare vrede geven
    Van hun ontraadseld leven.

    Is het een vrucht, zijn 't vreemde bloemen, 
    Een zucht waarin de bijen zoemen? 
    Of, van Cythera losgewoeld,
    Een eiland, dat naar hier gespoeld, 
    Het gloeien zijner lustpriëlen
    In weerschijn op de zee doet spelen, 
    En vol van vogelstemmen
    Groen naar de kust komt zwemmen?

    Of roeien uit de mist meerminnen 
    Haar peerlend lijf op koele vinnen?
    Of blijft mijn wens gestalteloos,        
    Iets zilts, jets zonnigs, mateloos
    In alle ruimten uitgegoten,
    En hoef ik enkel mij te ontbloten,        
    Mijn borst en mijn verlangen,
    Om deze schat te ontvangen?

    Herscheppingen (1911 - 1916)

    schrijver

     

    04-05-2018 om 22:13 geschreven door Dora


    >> Reageer (1)
    03-05-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.bruid

    Een gedicht van Karel van de Woestijne 1878-1929

    De bruid zegt:

    Hoe wordt mijn lippe week
    van honig-smaak?
    – ’t Is of ‘k met tanden-reek
    uw tanden raak...

    Hoe zijn uw ogen klaar
    van vreemde schijn!
    ‘k Zie er me lévens-waar
    spíeglend in zijn...

    ‘k Hou mijne leden, als
    ware ik beschaamd…
    – Uw adem, om mijn hals,
    die zoelig aêmt...

    - Is het een lente-gloed
    die door me gaat?
    Hoe toch uw strak gelaat
    me rillen doet...

    …’k Voel me zo vreemd, – zo vreemd
    bevángen zijn…
    Uw stille stemme fleemt
    als zoete wijn.

    Stille zangen

    schrijver

    03-05-2018 om 22:08 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    02-05-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.redding

    Een gedicht van Barend Klijn 1774-1829

    Redding

    Redding! zaligend verblijden!
    Redding! zegen van het lijden,
    die de borst van vreugd doet slaan;
    door uw diepe zielontroering,
    door uw zalig hartontsnoering
    roepen wij met geestvervoering:
    ‘Wat God doet, is welgedaan!’

    Redding! wellust na de smarte!
    O hoe schokt gij thans ons harte,
    en ontwringt ons traan bij traan!
    Al dat eindloos zielverschrikken
    schijnt thans 't leed van ogenblikken,
    wordt de bron van 't hoogst verkwikken:
    ‘Wat God doet, is welgedaan!’

    Ja, de gruwlen zijn gewroken;
    de aard, niet meer in 't stof gedoken,
    ziet verrukt de hemel aan;
    hoort de jubeltonen schallen;
    naast hun honderdduizendtallen
    moest geweld en heerszucht vallen;
    ‘Wat God doet, is welgedaan!’

    Plekje gronds ons allen heilig!
    Plekje gronds waar eenmaal veilig
    wieg en bakermat mocht staan!
    Vaderland! uw gruweldagen,
    al uw jammren, al uw plagen
    zag gij van uw bodem vagen...
    ‘Wat God doet, is welgedaan!’

    Vaders! Moeders! al uw wenen,
    al uw zielangst is verdwenen,
    dankend ziet ge uw kroost weer aan;
    in uw tranen, angst en zorgen,
    aangegroeid bij ieder morgen,
    lag wat u thans streelt verborgen;
    ‘Wat God doet, is welgedaan!’

    In de losgebarsten stormen,
    in hun aarde en lucht misvormen
    lacht ons nieuwe leefkracht aan;
    't vruchtbaar veld eist moeilijk ploegen;
    zielrust volgt het drukkend zwoegen;
    uit de vrees ontkiemt genoegen;
    ‘Wat Goed doet, is welgedaan!’

    Ja, mijn vrienden! wat in 't leven
    ons doet hopen, ons doet beven,
    of ons moedloos stil doet staan;
    hoe gedrukt door 't naar ontberen,
    of verblijd om 't lot verkeren,
    altoos zal ons de uitkomst leren:
    ‘Wat God doet, is welgedaan!’

    schrijver

    02-05-2018 om 22:11 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    01-05-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.nacht

    Een gedicht van Jan Luyken 1649-1712

    Op 't hoogste van de nacht

    Op 't hoogste van de nacht, na 't zinken en voor 't krieken
    Des dageraads, wanneer de slaap die 't al verblindt,
    Met Mankop om de kruin drijft op zijn vale wieken,
    En d' ijdle dromen, door een fluisterende wind
    Ten olm-boom uitgejaagd,
    Door al de wereld vliegen,
    Om al wat hersens draagt,
    Met schaduw te bedriegen,
    Met list te domplen in een treur- of vreugde-stroom,
    Toen viel mijn geest te beurt deze allerschoonste droom.

    Mijn Laura, die ik min, kwam in mijn slaapzaal treden,
    Met liefelijk gelaat en moedernaakte leên,
    Een kleedje alleen bedekte haar heupen naar beneden,
    't Hing al van melk en bloed en maagdenwas aaneen:
    Een windje op haar verliefd,
    Ten venster ingeslopen,
    Bedreef een stoute dieft
    En spreidde 't kleedje open,
    Daar zag men dat een mens, hoe koud, zette in een vlam:
    Men zegt, dat Venus zo weleer ten oordeel kwam.

    Zij naderde mijn koets; wat hart was niet bewogen
    Geworden, door zo schone en goddelijk een zwier?
    De liefde bliksemde uit haar bruine en draaiende ogen
    En zette al de zaal in lichte vlam en vier;
    Zij lachte en greep mijn hand,
    Mijn boezem sloeg aan 't beven;
    't Hart zwoegde door de brand;
    Ik zwijmde en blies het leven
    Op rozenlippen uit; maar och! hoe onverwacht,
    Vond ik mij toen gewaakt in ene donkre nacht!

    Duytse lier (1671)

    schrijver

    01-05-2018 om 21:50 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    30-04-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.kom

    Een gedicht van Emanuel Hiel 1834-1899

    Kom, lieve mei.

    Kom lieve lente, tover
    de bomen weder groen,
    dan kan ik, onder 't lover,
    een wandelingske doen.

    Laat weer aan 't beekje groeien
    de kleine violet,
    ik zie zo geerne bloeien
    wat zedig is en net.

    't Is waar, de winterdagen
    verschaffen ook plezier,
    men kan door 't ijs dan jagen
    in tomeloze zwier.

    Maar de arme mensen strijden
    zo fel met hongerpijn,
    waar mijne broeders lijden
    kan ik niet lustig zijn.

    Doch 't geen mij meest doet treuren
    is Liza's droefenis,
    ze smacht naar 't bloemengeuren
    gelijk de snoek naar vis.

    Nu zit zij op haar bankske
    als 't hoentje op zijn ei;
    ik kus haar blozend wangske
    en spreek haar van de mei.

    De mei, die bloem en lover,
    verspreidt door 't kale land,
    die als een vogelrover
    zijn wondernetten spant,

    die lokt met gulle zangen
    en streelt met zoele wind,
    om 't jonge hert te vangen,
    dat hij vol liefde vindt.

    O, schone mei wil komen,
    wil komen, schone mei!
    dan kan mijn Liza dromen
    zo zalig in de wei.

    En breng ook met u mede
    het honigzoet jolijt,
    geluk, en spijs en vrede
    voor al wie hier nog lijdt.

    Gedichten 1861-62 (1863)

    schrijver

    30-04-2018 om 21:55 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    29-04-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.kind

    Een gedicht van Karel van de Woestijne 1878-1929

    Kind met het bleek gelaat

    Kind met het bleek gelaat, dat van uw wijde blikken
    geen liefde in mat gebaar noch in lede ogen ziet,
    maar in uw zedig kleed uw knieën weet te schikken
    zó, dat me te elken male een laaie drift doorschiet:

    gij zult het nimmer aan mijn vrome woorden weten
    hoe mijn begeren om uw kleren dolen dorst;
    maar ìk draag in me-zelf de wonde, zelf gereten,
    waarvan de koortse rilt en davert door mijn borst.

    Want 'k heb de straffe zélf in 't lillend vlees geslagen;
    ik heb een spijt'ge spot gehamerd in mijn brein...
    - Gij echter, ga voorbij, arm kind, en zónder vragen:
    ik haat u om dees geert', die 'k minne om deze pijn...

    De modderen man (1920)

    schrijver

    29-04-2018 om 17:20 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    28-04-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.geglimlach

    Een gedicht van Willem Kloos 1859-1938

    GEGLIMLACH

    De mensen doen, maar weten niet waaróm
    Zij doen, en zitte' in hun eentjes te wegen,
    Hoe zij het meeste van het leven kregen,
    't Leven dat langs hen gaat en ziet niet om, —

    Hopen en haken of er niet wat kom,
    Voelen hun hartjes van blijdschap bewegen,
    Stil in hun lekkere bedjes gelegen.. .
    Maar áls 't wat geeft, dan houden zij zich dom:

    Dan kijken ze uit een paar onschuldige oogjes,
    Willen niet, maar willen wel, en zijn bleutjes...
    't Leven zegt: „zo! .." en neemt het weer weerom.

    0, geef elkaar zo even maar wat droogjes
    Oogjes en schuintjes en vriendlijke peutjes,
    0, mensjes lief, wat zijn wij allen dom!

    Verzen (1931)

    schrijver

    28-04-2018 om 21:41 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    27-04-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.vaderland

    Een gedicht van Hieronymus van Alphen 1746-1803 

    De liefde tot het vaderland

    Al ben ik maar een kind,
    Toch wordt mijn Vaderland van mij op 't hoogst bemind;
    Ik werd er in geboren;
    Ik heb er drank en spijs;
    Ik mag er onderwijs
    Van wijze meesters horen.
    Ik heb er ouders, vrienden in,
    Die ik met al mijn hart bemin;
    Ik kan er veilig wonen;
    Dies zal ik dankbaar mij betonen;
    En, worde ik eens een man,
    Zo nuttig zijn voor 't land, als ik maar wezen kan.

    Proeve van Kleine Gedigten voor Kinderen (1778)

    schrijver

    27-04-2018 om 22:14 geschreven door Dora


    >> Reageer (1)
    26-04-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.verzadiging
    Een gedicht van Jan Jacob Slauerhoff 1898-1936

    Verzadiging

    De lange achtermiddagen aan boord
    Waarin de zon op vale golven gloort,
    Tussen de wolken uit, of door een lek
    In 't hemeldak licht droop op 't gore dek.

    De lege achtermiddagen aan boord
    Waarin de zon, door een gesloten poort,
    Tussen de spleet in 't saaien kooigordijn
    Op een portret valt als een streep karmijn.

    Dra wordt de lucht in de bedompte hut
    Duf door de eigen adem als men dut
    En toch het verre slaan der glazen hoort,
    De stille achtermiddagen aan boord.

    Des nachts op wacht ziet men de sterren schijnen
    En kan men soms met andre schepen seinen,
    De blik wordt aangetrokken door een koord,
    De lange achtermiddagen aan boord.

    Een slingrend koord, men moet er niet aan denken
    Het leven dat ons kwelt, een dag te schenken,
    En toch gaan de gedachten met dat koord
    Mee op en neer, de middagen aan boord.

    Een eerlijk zeemansgraf (1936)

    schrijver

    26-04-2018 om 22:13 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)
    21-04-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.landschap

    Een gedicht van Johan Stellwag 1876-1949

    LANDSCHAP

    0, verre beemden, draagkracht mijner vreugde.
    Er staat een reiger met mijn blik te staren:

    Een visser schrijft de lijn der piramiden
    En knielt voor zoeten Boeddha, nu hij inlegt.
    De Griekse krekel des te luider roept,
    Nu 't christlijk vesper de avondkerkklok luidt.
    Eens leg ik af de oogopslag der ziel..
    'k Reik u de hand, mijn allerschoonste najaar.
    0, wilt dan gij, die dan dit land bezwerft,
    Luid zingen dit mijn lied, dat rijmloos blijft.

    De Nieuwe Gids, jrg. 52 (1937)

    Illustratie: Griekse krekel

    schrijver

    21-04-2018 om 22:00 geschreven door Dora


    >> Reageer (0)


    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Archief per maand
  • 09-2020
  • 08-2020
  • 01-2019
  • 12-2018
  • 11-2018
  • 10-2018
  • 09-2018
  • 08-2018
  • 07-2018
  • 06-2018
  • 05-2018
  • 04-2018
  • 03-2018
  • 02-2018
  • 01-2018
  • 12-2017
  • 11-2017
  • 10-2017
  • 09-2017
  • 08-2017
  • 07-2017
  • 06-2017
  • 05-2017
  • 04-2017
  • 03-2017
  • 02-2017
  • 01-2017
  • 12-2016
  • 11-2016
  • 10-2016
  • 09-2016
  • 08-2016
  • 07-2016
  • 06-2016
  • 05-2016
  • 04-2016
  • 03-2016
  • 02-2016
  • 01-2016
  • 12-2015
  • 11-2015
  • 10-2015
  • 09-2015
  • 08-2015
  • 07-2015
  • 06-2015
  • 05-2015
  • 04-2015
  • 03-2015
  • 02-2015
  • 01-2015
  • 12-2014
  • 11-2014
  • 10-2014
  • 09-2014
  • 08-2014
  • 07-2014
  • 06-2014
  • 05-2014
  • 04-2014
  • 03-2014
  • 02-2014
  • 01-2014
  • 12-2013
  • 11-2013
  • 10-2013
  • 09-2013
  • 08-2013
  • 07-2013
  • 06-2013
  • 05-2013
  • 04-2013
  • 03-2013
  • 02-2013
  • 01-2013
  • 12-2012
  • 11-2012
  • 10-2012
  • 09-2012
  • 08-2012
  • 07-2012
  • 06-2012
  • 05-2012
  • 04-2012
  • 03-2012
  • 02-2012
  • 01-2012
  • 12-2011
  • 11-2011
  • 10-2011
  • 09-2011
  • 08-2011
  • 07-2011
  • 06-2011
  • 05-2011
  • 04-2011
  • 03-2011
  • 02-2011
  • 01-2011
  • 12-2010
  • 11-2010
  • 10-2010
  • 09-2010
  • 08-2010
  • 07-2010
  • 06-2010
  • 05-2010
  • 04-2010
  • 03-2010
  • 02-2010
  • 01-2010
  • 12-2009
  • 11-2009
  • 10-2009
  • 09-2009
  • 08-2009
  • 07-2009
  • 06-2009
  • 05-2009
  • 04-2009
  • 03-2009
  • 01-2009
  • 12-2008
  • 11-2008
  • 10-2008
  • 09-2008
  • 08-2008
  • 07-2008
  • 06-2008
  • 05-2006


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!