Gij klaagt: "Alles ontneemt mij de Eeuwigheid." Ook meer dan de Eeuwigheid u heeft gegeven? Gevangen klaagt ge in de ban van de Tijd. Klaag niet. Zelfs uw klacht kan buiten de tijd niet leven.
Toen ik dit gedicht las vroeg ik me af, wie heeft hier nu echt de schuld? De overheid heeft misschien wel gefaald in een optimale beveiliging! Maar zijn wij allen niet zelf verantwoordelijk voor onze daden! Met z'n allen door een nauwe poort is ongehoord! De weg die naar de vrede leidt is een enge poort en daar ga je helemaal alleen door. De brede weg is de poort naar het verderf! Dit alles is of was een surrogaat vrede! En deze eindigde dan zo een week geleden! Wie kiest o verdwaasden de dood voor het leven!
Loveparade 24 juli 2010
overgeleverd aan het lot rouwt Duisburg in het ontwaken
verbijsterd, zoveel mensen in aantal grenzeloos festijn, ongeluk ten val
de spontane vredesmars geëindigd in een schaduw
massa's mensenmassa's dringen onwetend waarin zij zich wringen
een toegang door de tunnel een doorgang naar het einde
een angstig noodlot in falende werkelijkheid
laten we stilstaan en gedenken voor wie dit het einde was
Een gedicht van windwispher waarschijnlijk een schuilnaam
Bitterzoet
in goud gesponnen draden als liefdesmelodie van hart tot hart in vleugelslag guirlandes gedragen door de wind als een fluistering tot ver over de horizon
ooit was jij mijn lief
maar jouw ogen sloten in eeuwigheid nu brengt jouw warmte me een glimlach vol herinneringen bitter en zoet omdat houden van meer dan liefde is en was
Elke dag begint met ontwaken, opstaan of je nu geslapen hebt of niet Elke dag heeft zijn rituelen, ontbijten, koffiedrinken, douche je wel, of douche je niet Elke dag heeft zijn eigen inbreng, de ochtend loopt over in de middag Elke dag heeft 24 uur, de klok telt de slagen, slag voor slag
Elke dag heeft soms zijn charme, is licht en zonnig bovendien Elke dag laat zich dan, van een andere donkere kant, ook wel eens zien Elke dag, kan zwaar zijn als lood of soms een steen Elke dag is weer een andere, geen dag is eender als voorheen
Elke dag heeft een avond, vooraf een maaltijd, met of zonder toetje Elke dag heeft een schemering, met in de koffie suiker of een zoetje Elke dag heeft uiteindelijk dat tijdstip van gereedmaken om in bed te stappen Elke dag heeft een begin en een eind, zoals ik langzaam begin te snappen.
Maar elke nacht slapeloos doorbrengen, is een heel ander verhaal!
Dit pandemonium van smaad tegen het gezag op straat is niet alleen maar dronkemanspraat. Zij weten niet beter. Mijn god, het is al laat! Lasterpraat zonder normbesef, dit kikkerland kwaakt in de uitgaansnacht soms uit de maat. Maar waarom dan toch ontkiemt dit zaad? Voeden wij onze kinderen op tot eenheidsworst; tot de mens als onverzadigbare, ongezouten te vrijpostige veelvraat? Is het echt al zo laat? Ik haast me naar huis, kijk even door die bril, hoe het mijn kroost vergaat, waar mijn klok op slaat. Wij zitten toch niet op zwart zaad! Of toch?
Laten we gaan voor een norm met een menselijke maat, voor die norm die staat het is nog niet te laat!
Ze is wat haar schoonheid belooft en verlaat in de gebaren die ze vergeet. Omdat ze wacht wanneer de tijd weer een droom over heeft. En ze met blije ogen weer tekent wie haar wil volgen en kleuren. Gedachten wil ruilen die alleen bloeien in gesprekken die geen afscheid beloven en beginnen als je haar weer een nieuwe naam geeft.
Wat weemoedig blikt ze achterom, dat deed ze beter niet, want dat blikje achterom, was ’t laatste voor ze zich ter aarde stiet.
Een tegel los, een schoen die haakte, dat blikje achterom, was wel zo vreeslijk dom, nu ligt ze met gebroken botten, omhoog te kijken in haar hoge bed en achterom kijken, dat doet ze voorlopig niet, al was ’t enkel en alleen maar net: omdat hoogmoed voor de val komt en weemoed daar niet aan mee doet!
In de grote zeeën staat zij trots. Hard en vast als een rots. De golven vreten haar aan. Maar zij blijft volhoudend staan. Koude en wind tergen haar lijf. Maar zij trotseert beiden stijf. Meeuwen bekladden haar dak. Zij blijft sterk en op haar gemak. De grote zeeën spreken tot haar. Ze zeggen: “Je loopt gevaar”. Vol hooghartigheid en moed spreekt zij: “O grote zeeën, niets van U schaadt mij.”
Dzing-rusch... De zonne bijt. Dzing-rusch... De pikke snijdt. Het koren gaat over, de snede gaat over. De kelen zijn heser en de oren zijn dover. Dzing-rusch... Alhier, alhier! Dzing-rusch... Een zeupe bier! De boer is een belover!
Dzing-rusch... Mijn pikke schaardt. Dzing-rusch... Mijn vinger blaart. We druipen van 't zweet en de zonne steekt felder. We beulen ons dood om wat pap en een pelder. Dzing-rusch... Alhier, alhier! Dzing-rusch... Een zeupe bier! 't Is koelder in de kelder!
Dzing-rusch... 't Is in akkoord. Dzing-rusch... Gevierig voort. En neerstig maar, zonder te morren of mikken. Gebogen, eenbarelijk pikken is pikken! Dzing-rusch... Alhier, alhier! Dzing-rusch... Een zeupe bier! Of anders wij verstikken.
Dzing-rusch... Het wordt zo laf! Dzing-rusch... Die hoek moet af! Dan dansen en draaien de tierende koppels, Een hoepsaderiere op de stekende stoppels. Dzing-rusch... Alhier, alhier! Dzing-rusch... Een zeupe bier! En 't avond elk twee droppels.
Ach Here de vrijheid klatergouden geschenk dat de liefste mij geeft als hij gaat, ach Here dat droef sieraad.
Hij hangt het mij juublend over 't strenge kleed en - ik lach - met de lach die de mondhoeken slijt - neemt gij dat strassen-lawijt van de fiere troon van de hals, ach Here, de vrijheid zo vals.
Want hij tilt mij zingend omhoog, hij noemt mij z'n zonnige fee, ik, povere tuil in de hand en hij zegt dat ik schoon ben ermee.
En de tranen komen opeens vanuit mijn ogen omneer over mijn schaterend hoofd, ach hert, dat in liefde gelooft, ach Here de vrijheid zo zeer.
Ach, weef en zing, Tot ik dat uiterst oord vergete, Waar stil de witte nevel hing Op 't stroomloos nat der bleke Lethe; Dat ik de weg niet weder wete Naar 't kilst van mijn herinnering, Ach, weef en zing.
Ja, zing en weef, Opdat Uw sluier 't heir der schimmen Bont met zijn beeldenspel omzweef; Bedek het bloed, waar zij naar grimmen, Verberg hun ritslend nederklimmen, Als blaadren in een najaarsdreef; Ja, zing en weef.
Ach, weef en zing, Toen over de affodillenweide Mijn dode moeder tot mij ging, Voelde ik een windzucht langs mij glijden, Terwijl ik de armen openbreidde, En 't bleek slechts lucht wat ik omving, Ach, weef en zing.
Ja, zing en weef, Hoe schrikklijk Ajax mij vervaarde, Hoe droef Achilles toeven bleef, En klaagde: eer mocht ik, weer-gebaarde, De zoon zijn van een slaaf op aarde, Dan dat ik hier als heerser leef; Zing dit, en weef.
Neen, kan Uw hand Geen tweede wereld op doen kleuren Uit dezer draden teer verband, Waar de gestorvne, na zulk treuren, Zich moegezwommen op mag beuren, En reidanst over 't zonnig strand? Weef dan dit land.
Een korenveld versiert met korenbloemen Prachtig blauw! Het veld kleurt als goud in de zon.... Ik sta aan de rand en kijk ernaar.... Pak m'n camera en kan het niet laten, van die sfeer een foto te maken. Ik blijf nog even staan, om daarna weer verder te gaan.....
Een gedicht van de fotograaf...het is wel gaaf...Het is echt iets voor vandaag! Kijken met twee ogen, dat geeft soms wel een beter gezichtsvermogen...je kunt alles beter beogen! Maar een groothoeklens is voor het derde oog een goede wens!
DE FOTOGRAAF
Hij was geeerd hij was beroemd zijn naam werd fluisterend genoemd zijn weergave van feiten was ongeevenaard de kleurstelling en vakmanschap onvervaard maar toch er was een groot gebrek hij zag alles door de lens dat was zijn lek bekrompen in karakter leeg in gesprek vervolg van deze tragedie in kort bestek hij kreeg het door hij vond geen oor God zei: Neem me niet kwalijk, dat ik stoor ook voor jou gaat dit bekrompen leven niet door bekijk nog eenmaal deze wereld met je groothoeklens dit heb je gemist je was een armzalig mens
Hoezeer in zich besloten, van elke schijn ontdaan is uwe stem tot ons gegaan zingende en voor gòed in ons verloren, de weinigen, de enkelen uitverkoren om te bestaan.
Achter de eerste stilte aarzelend begint het woord, zwevende als de wind in het herfsten, - o, het vlagen der verrukkingen, het martelend klagen om wat eèns werd bemind!
Mijn bedenkingen over het hele gebeuren dit is zoveelste spraakverwarring. Mensen reageerde getergd op de bisschop. De pastoor of priester die doet alles in een gieter en maakt er een heidense bende van. En het is in mijn ogen een wolf in schaapskleren. Om zo mensen het evangelie te doen verkondigen! Volgens diverse mensen deed hij goed werk...de kerk was tenminste vol en ook met jeugd. Hoe leer je ze nu zo de Deugd kennen! De Deugd hing in het midden! Even nadenken en je ziet de moordenaar!
Het is ook nooit goed
De kerk tooide oranje voor slechts een keer er komt zeker geen tweede keer want de bisschop zei furieus dit gaat te ver, ’t is heus zolang de haan op de toren staat is mijn haan die naar behoren kraait en daar hoort geen vlag of oranje bij.
Nog eer de blâren schieten, in ’t hofbeluik, hoe geren zie ’k uw sprieten, o perenstruik; hoe geren zie ’k uw takken, vol blommen staan, vol perels, al in pakken eer ze opengaan!
En mochte ik maar, zo even, door Gods beschik, u, perentakken geven nen tovertik;
’t en zou geen pere krommen uw hout, voortaan: veel liever zie ’k de blommen, eer ze opengaan.
’k Zie geren, in de hoven, uw peren groot, de zonne zitten stoven, al rijp en rood; maar ’k zie wel nog zo geren uw blommen staan, de perels van de peren, eer ze opengaan.
