Een gedicht van E. Laurillard 1830-1908

EEN SLACHTOFFER VAN TAALMIN

Een 'hoofd der school' stortte in het water
En wilde een noodkreet slaken ook,
Maar was in twijfel, wàt te roepen,
Terwijl hij al meer onderdook.
Zou 't 'Help!' zijn? Of, was 't meer taalkundig,
Te roepen 'Hulp!'? - Een moeilijk iets.
En midd'lerwijl verdronk de meester;
Want door die twijfel riep hij niets.

16-09-2010 om 19:47 geschreven door Dora

Ik las hier of daar wat en ineens heb ik de schrijverij opgepakt.. het geestelijk in beweging zijn dat is soms heel fijn!

Gedichten

Gedichten uit het hart

Soms zie je de smart

Soms word je er door verrast

Soms word je ergens op vergast

Dan is die of die een leuke gast

Men heeft het begrepen waar het over ging

Dan kan het wel zijn dat je hele hart even zingt

Maar is er een intense kritiek

Dan ben je een momentje ziek

En je gaat die gast verrassen

Dan ga je even dichterlijk gassen

Terwijl je de piepers moest jassen

Maar de pieper blijft even in z’n jas

Tot je die nare gast hebt verrast

Oh…wat is schrijven leuk!

Soms heb je ineens jeuk

Aan je digitale pen of toetsenbord

Maak het niet te lang en houd het kort

Want niet iedereen is er van gediend

Dat je zulke lange epistels schrijf

Maar ja, soms is dat buiten kijf

Als je een schrijvend wezen bent

Och…je hebt dan uiteindelijk jezelf verwend

Je zoekt dan nog even een mooie bloem

Die moet hier de rest doen...

15-09-2010 om 17:50 geschreven door Dora

Een gedicht van Rosalie Loveling 1834-1875.

Aangrijpend...hier in dit gedicht kun je lezen dat berouw altijd na de zonde komt. Men moet zorgen dat men dat zoveel mogelijk voorkomt. Want het gewetensuur is een zwaar uur of misschien wel een leven lang en het goedmaken dat is er niet meer na de dood.

Bij het doodbed

Hij stond voor haar gebogen,
Zichzelve nauw bewust;
Hij stond haar aan te staren:
Daar lag zij in eeuwige rust.

Het waslicht beeft en wemelt
Op 't levenloos gezicht,
De zaal is groot en somber,
"Is zij het, die daar ligt?"

Wat denkt die diepbedroefde,
Daar bij het dodenbed?
- Hij denkt aan kleine vreugden,
Die hij haar heeft belet.

Hij denkt aan haar goedheid,
Aan menig gruwzaam woord,
Hem soms in toorn ontschoten,
Door haar alleen gehoord.

Hij hief het oog ten hemel,
En sloeg de handen saam,
Als om vergeving smekend,
En fluistert hare naam.

Hij wil het hoofd afwenden,
En kan niet henen gaan:
"Och, opende ze eenmaal hare ogen,
Och, zag ze mij nog eens aan!"

Vergeefs! Gij krijgt geen antwoord,
In al uw wilde smart,
Geen blik dier gesloten ogen,
Geen klopping van dat hart.

Zijn droefheid steeg ten toppunt,
Hij weende en snikte luid,
En sloeg de hand aan 't voorhoofd,
En ijlde ter kamer uit.

En zij, die 't bespieden, zeiden:
'Wat heeft hij haar toch bemind;
Hij stond als verpletterd bij 't sterfbed,
En hij weende gelijk een kind!'

15-09-2010 om 12:38 geschreven door Dora

Een hartenkreet van De Hertog. Een gevangene heeft maar één verlangen en dat is onbevangen de vrijheid te kunnen betreden. Het lijkt allemaal wel een ver verleden...

Gevangen

Achter een brede lach
van stralend witte tanden,
zo'n twee vragen verwijderd
van de traan van verdriet
verstopt zij zich slaafs,
niemand die het ziet.

Thuis in haar sloppenwijk
overleeft zij haar leven
in eenzaamheid,
houdt star en ingeperkt
vast aan haar geloof

Ze heeft niets anders
en weet niet beter
zij zijn met zo velen
in bittere armoe.

"Haal die koe eens van de straat!",
maar hun overheid blijft
toch nog steeds Oost-Indisch doof??

14-09-2010 om 11:11 geschreven door Dora

Een gedicht van J.J.L. ten Kate 1819-1889

De Bijbel in huis

Als de Bijbel wordt gelezen
In het christlijk huisgezin,
Poost de zorge van haar vrezen,
Houdt de scherts haar lachjes in.

Vader voelt zijn diere plichten,
Moeder sterkt zich in gebeên,
En Gods liefdestralen lichten
Over 't hoofd der kindren heen!

Al het goede, in 't harte slapend,
Waakt en wordt op nieuw gewijd;
Oud en jong voelt zich gewapend
Voor des Levens heilige strijd.

Droef zou 's Levens echo wezen,
Klonk er niets dan 's Mensen woord:
Waar de Bijbel wordt gelezen,
Wordt des Heren stem gehoord!

Uit de bundel: Stichtelijk huisboek

13-09-2010 om 10:52 geschreven door Dora

Een gedicht van Katelijn Vijncke

Vriendschap

Het water rimpelt wrikkeloos
doorheen de tijd.

Hoe dieper je luistert,
hoe meer je ziet.

Zuiver water kent geen bodem
en er tintelt altijd

iets aan de oppervlakte.
Het is de stilte zelf,

terwijl het voortdurend borrelt.
’t Is fijn en kwetsbaar

als kristal wanneer twee mensen
op dezelfde golf zitten.

-------------------------------
uit: 'Broze werkelijkheid', 2003

12-09-2010 om 11:46 geschreven door Dora

Een gedicht van Frans Bastiaanse 1868-1947

Najaarsochtend

Najaarsochtend. Wijd en wijder
Wijkt de hemel zilverblauw;
Om de morgen blijde glijdt er
Door 't nog scheem'rig bos-gebouw,

Waar de zon met lichte stijlen
Straks de stammen schoren zal,
Vogelkwinklen over 't ijle
Lover schijnend als kristal.

Op de heide drijft een herder
Langs het vochtig morgenspoor
Vroeg-vergaarde kudde verder
In des ochtends gouden gloor;

Tot hij voor de bleke schijn der
Westerkimme in 't bos verdwijnt
En opnieuw de ledige einder
Eindlozer dan eindloos schijnt.

Uit de bundel: Jeugd

11-09-2010 om 15:50 geschreven door Dora

Een gedicht in het teken van de herfst...

Specifiek

Is dat ene

Dat ene nu specifiek?

Je leest, je leest…

Je ruikt hier en daar muziek

De muziek van de herfst

In de herfst is er iets dat sterft

Om de oude mens uit te doen

En het nieuwe aan te doen

Wat een geluk

Het brengt me van me stuk

Dat door het sterven heen

Ook al gaat dat met geween

Er nog is ene nieuwe schrede

Een schrede naar een gekregen bede

10-09-2010 om 10:23 geschreven door Dora

Een gedicht van Abraham van Collem 1858-1933

DE GEEST RIJPT

De geest rijpt aan de stof, zoals een bloem
Die zich voelt, door de hemelstof begoten,
En hoort het kloppen aan haar donkre doem,
En springt de kelk uit, die haar hield besloten.

Stof is het Al, de geest is hare roem
En alderfijnst sieraad, uit licht gegoten
En zwevend erts dat ik te zamen noem
Muziek, der aarde zee en lucht ontvloten,

Hoort hoe omwaart haar blinkende tempeest
Dat nog in stilte laat een adem horen
In golving op en aan en nimmer moe.

Wij doen van klanken dronken d'ogen toe
En worden lichtende als nooit te voren
En zweven weg naar een onzichtbaar feest.

Uit de bundel: God. Em. Querido, Amsterdam

09-09-2010 om 10:39 geschreven door Dora

Zomaar een gedicht geschreven over de voortgang in het leven...

Voortgaan

Voortgaan, voortgaan

Moet men in het aardse bestaan

Men gaat van dag naar nacht

En van nacht naar dag

Je moet blij zijn dat je opstaan mag

Je mag van alle weertypen genieten

Ook al is het buiten aan het gieten

Als het droog geworden is

En de zon breekt door

Dan is er een gouden randje hoor

Om de dag die zo stervend begon

Maar telkens is daar weer die bron

Die een mens doet leven in de zon

Wind en regen het wordt gegeven

Het hoort er zo allemaal bij

Anders is een mens niet elke keer weer blij

Dat wanneer de regen voorbij is gegaan

En een mens in de droge uren voort kan gaan

Omdat het werk moet worden gedaan

Het werk is de levensvreugde

Werken in positieve zin

Zonder arbeid heeft het leven geen zin!

08-09-2010 om 13:41 geschreven door Dora

Een hartenkreet van De Hertog

Striemend zand

Met losse korrels
van striemend zand
snijdt de wind door
het herfstachtige land.

Ontelbare druppels
geselen het gelaat
over de rug van de dijk
van dit klimaat.

Lief en leed doorkruisen
mijn gedachten,
Ik fiets, ik leef!
en wil echt niet wachten.

Morgen is daar wel de zon.

08-09-2010 om 13:27 geschreven door Dora

Een gedicht van Jacob Israël de Haan 1881-1924

Zatheid

Toen elke zonde tot het eind vervuld was,
Toen er geen teer geheim te schennen bleef,
Toen elke schaamte schaamteloos onthuld was,
Dacht ik: 'Is dit alles, wat ik beleef.'

Uit de bundel: Kwatrijnen

07-09-2010 om 09:55 geschreven door Dora

Een gedicht van Willem Bilderdijk 1756-1831

Misbruik

Ziet men aan de dorenstruiken
’t Geurig roosje niet ontluiken,
Lentes uitgezochte roem?
Ook de distel, ook de netel,
Heeft haar plaats om Flora's zetel,
Ieder braamsteng draagt haar bloem.

Ach, in alles is genieten;
Slechts het misbruik schept verdrieten.
Waarom grijpt ge woest in ’t rond?
Laat uw ogen dankbaar weiden
Waar de schoonheên zich verspreiden;
’t Is niet al voor hand of mond.

Ieder zintuig heeft zijn waarde;
Ieder heeft zijn deel op aarde:
Riek het bloempje; smaak de vrucht;
Zie Natuur haar kleed schakeren;
Hoor het boskoor kwinkeleren;
Voel de zoele kus der lucht!

Waan niet, als een God der Goden!
Alles onder uw geboden;
Dienstbaar aan uw grilligheden!
Stervling, stel uw zwelgzucht palen;
Waar Gods weldaân op u dalen,
Wees met wat Hij schenkt tevreden.



----------------------------------------------
Flora: romeinse godin van de bloemen

Uit de bundel: Rotsgalmen (1823)

06-09-2010 om 11:25 geschreven door Dora

Een hartenkreet van Astrid Voerman

Zij wenst de wereld licht

Heeft toekomst een gezicht?
balancerend tussen wit en zwart
wenst zij de wereld licht
in het hart van haar gedachten
bloeien witte rozen
de mooiste is gekozen
gedragen over de drempel
van een grijs verleden
waar meeuwen krijsen
in het stille sneeuwen
van pijn..
waar woorden wachten
en weer zacht kunnen zijn

Daar buigt de maan
de nachten om
tot dagen
die dansen rond de zon...

05-09-2010 om 10:47 geschreven door Dora

Een gedicht van Herman de Gorter 1864-1924

De lucht was geel als gele chrysanthemen

De lucht was geel als gele chrysanthemen -
weien goudgroen in fonklende atmosferen -
van misten - goudgesmolten horizonnen -
door goudzongloedend miststrooigoud verduisterd.

Een gouden licht ter wereld, gouden twijfel,
overal, overal, koninklijk twijfel,
twijfelend goud, gouden vertwijfeling.

Troonden onz' harten in het gouden duister,
in 't goud onz' ogen als kristallen kronen.

Uit de bundel: Verzen

04-09-2010 om 10:32 geschreven door Dora

Een gedicht naar aanleiding van het een en ander. Een mens heeft in het leven soms een verkeerde handel en wandel...maar wanneer men openstaat voor wat er in het Woord staat dan ziet men waarom het soms zo gaat als het gaat!

Zon

De zon gaat op over goede en kwade

De goede mensen moeten soms onder het kwade lijden

Dood en verderf wordt veroorzaakt

Door de meest kwaden

De goede moeten de weg naar huis vinden

En men moet zichzelf op het hart binden

Dat er maar één weg is naar de vrijheid en troost

Dat is de weg die Hij heeft afgelegd

Hij heeft nimmer in zijn lijden iets teruggezegd

Als een Lam werd Hij ter slachting geleid

Wie heeft nu nog wat te mekkeren in deze verschrikkelijke tijd

De mens is op zich een hardnekkig gebeuren

Wil men het eeuwige leven beuren

Dan moet men het aardse verbeuren

En zichzelf van dit alles afscheuren!

Psalm 62

03-09-2010 om 10:43 geschreven door Dora

Soms moet je schrijven omdat je ziet dat mensen in een verkeerd beeld verblijven...

Lezen

Er is veel te lezen

Mooie en minder mooie gedachten

Ook zie je in een mens de nachten

De nachten van de gedachten

Soms kan een mens zichzelf verkrachten

Met minder mooie nachtgedachten

Overleven hoe doe je het?

In het overleven is er een eerste stap gezet

Maar is deze in de juiste richting gezet!

Want als een mens goed oplet

Dan weet een mens dat hij op de aarde is gezet

Tot eer van de Schepper

En wil je overleven

Dan moet Hij je wel oppeppen

Vanuit Zijn hand

Want zonder Schepper

Is er alleen maar die ernstige ziekte van kanker

Letterlijk en figuurlijk

De mens heeft een heelmeester nodig

En vindt men dat overbodig

Dan wordt alles in het leven verwoest

Zowel geestelijk als lichamelijk

Ja, dat vindt men niet betamelijk

Maar het ligt op ons eigen terrein

Om te leven met een zeker welzijn

Dan moet er een leven vanuit de Schepper zijn

Anders staan de voeten op de deadline

Slechter kan het in een leven niet zijn

Die is de laatste scheidslijn

Tussen leven en dood

Eén schrede is daartussen

Maar hebben we de Middelaar mogen kussen

Dan is het aan het einde goed rusten

Vroeg of laat!

Hij behoede de mens dan voor nog meer kwaad!

Want door het kwaad ontstaat

Die ernstige ziekte kanker

Waardoor de mens in het leven wankelt

De mens laat zich te veel leiden door de zieke mens

Want de mens heeft maar één wens

Om te overleven

En dat is alleen aan de Schepper of Geneesmeester gegeven!

Om een ziek mens te laten overleven

Een mens moet in het zieke leven alles teruggeven

Om gewaar te worden dat alles kan worden vergeven

Wat de mens verkeerd heeft gedaan

Dan is er maar één weg en dat is tot de Schepper gaan!

02-09-2010 om 17:13 geschreven door Dora

Een gedicht van Abraham van Collem 1858-1933

TOEN BLIES UW ADEM,

Toen blies uw adem, en de zee sloeg stijf,
En open stond de donkre muil der aarde
En slikte het alom gepantserd lijf,
Des jagers die uw adem achtervaarde.

O Heer wie blonk als gij in strijdbaarheid,
O Heer wie ging als gij door de aonen
Gij zwevende, die voor ons heeft bereid
De uittocht door het land der Faraonen.

De volkeren hoorden 't aan, en vielen stom,
Beving besloeg de stam der Moabieten,
En der Pelasgen, en die van Eden,
Ontsteltenis en schrik de Kanaieten.

Voortaan o Heer, uw volk zal zijn gewijd
En ingeplant en door U aangewezen
De hoge Erve uwer heerlijkheid
Waarin gij troont en hen nabij zult wezen.

Uit de bundel: God, Em. Querido, Amsterdam (1930)

01-09-2010 om 12:31 geschreven door Dora

Een gedicht van Hans Uding

Waren mijn gedachten keien
ik smeet ze door de ruiten
waren mijn gevoelens van hout
ik stak ze in brand
waren mijn daden van kurk
ik liet ze wegdrijven op het water
waren mijn wensen van ijzer
ik liet ze verbuigen
waren mijn bezittingen van lucht
ik blies ze weg
waren mijn liefhebberijen van was
ik liet ze smelten
was deze omwenteling ten goede
ik zou het zo laten

31-08-2010 om 11:30 geschreven door Dora

Een gedicht van Karel van de Woestijne 1878-1929

Gekomen met een zoete mond

Gekomen met een zoete mond
waar kindsheid heen ons zingen zond
als blijde bedelaren,
was onze honger goed als brood,
en zagen we in tergloze nood
een makker onzer jaren.

Maar 't leven sloeg, met stille speer,
in ieders zijde een eigen zeer.
Wij hebben 't bloed gezógen;
een lách heeft onze smart gekoeld;
- maar w' hebben in de wond gevoeld
't geraamte van ons logen...

Aldus, van 't zinken wél bewust
in 't drab van onze' onzaal'ge lust,
met jammrig-nutloze armen,
gaan we door 't misten onzer jeugd,
- barmhartig om ons koele vreugd
en lieflijk-wrang erbarmen.

Uit de bundel: Ernstige liederen

30-08-2010 om 13:02 geschreven door Dora