Zijn wij dan beiden zó beladen

Zijn wij dan beiden zó beladen,
Dat iedre klacht om eigen leed
De ander schrijnend scherp moet schaden
Met àl te wrangen jammerkreet?

En is ons beider zielsvermoeien
Zó zwaar, dat ieder klagen dan
De ruime maat doet overvloeien
Van 't leed dat elk nog dragen kan?

Zo gaan wij zwijgend naast elkander
In huivrende armoe voort, al voort, -
En kunnen zelfs de droeve ander
Niet troosten met een wenend woord.

Want ieder troostwoord zonder klachten,
Dat wij nog vonden voor elkaar,
Ging, voor het éven kon verzachten,
Van eigen leed voor troost te zwaar.