ONDER 'T APPELEN SCHELLEN

De moeder zat appelen te schellen;
Mien huushouwing, docht ze, wordt groot;
Ik heb er genoeg mee te stellen,
Al hêt ook mien man goed z'n brood.

Zij zag ze um de taofel daor zitten
Zes kienders - 'en aorige trop! -
Die speulden heel zuut met de pitten,
Went ielk had z'n appeltje al op.

Ze zag op hun wengskes 'en kleurtje,
Deur 't heldere lamplicht bestraold -
Nee, docht ze, gen één bellefleurtje
Da daor ien de verte bij haolt.

Toen de oudste, het krullige Mientje,
Veur ielk nòg 'en appeltje vroeg,
Gaf ze aonstonds weer 'n hallef dozientje,
"Maor nou, zei ze, nou is 't genoeg!"

Ze had met die zes wa te stellen:
De zurg van 'en moeder is groot...
Toen rustte ze 'en bietje van 't schellen,
Lei efkes de hand' ien de schoot;

En 't heuf kwiem veurover gebogen,
En 't schiemerde haor veur 't gezicht _
Toen viel' et gordientje der ogen,
Zo zwaor van de slaop, zachtjes dicht.

Zo zat ze daor nog geen minuutje,
Of de ondeugden hadden 't gezien -
Eén lei, st! de vinger op 't snuutje
En fluusterde de andren wat ien...

En ielk dee de schoen' van de vuutjes,
Liep langzaom en stil naor haor toe,
En vroeg dan heel zuutjes, heel zuutjes:
"Zeg, mag 'k nog 'n appeltje, moe?"

As moeder dan slaopende knikte,
Alschoon ze niks heurde en niks zag,
Nam ielk da veur jao op - en pikte
Een appel - en schoot ien de lach.

Carillon, Tjeenk Willink, Zwolle, 1963