Ontstegen lente

Een vogel fluit; de buien zijn voorbij.
In zonlicht juicht de breed-gezwollen stroom.
Nu zijn der mensen ogen blij en vroom
Bij 't voelen van een lieflijker getij.

De zuiderzoelte kust de leden loom.
O, zaligheid van de avond, als gevlei
Van rozengeur geloven in ons lei
Aan de eeuwge schoonheid van een liefdedroom.

O, wrede lente, o, zware kruisiging!
Voor wie der kleine liefde niet ontsteeg,
En eenzaam is; uw lieflijk aanzijn leeg
Gelijk een schrijnend afzijn onderging.
O, lente, die in god-geluk omving
Hem die uit Zich tot Zich bevrijding kreeg!