Geven, geven!

Geven, geven! Alle vrachten
rijzen in het hoogste want,
en de leegte legt een zachte
weemoed in de moede hand.

Geven, géven! Laat de huizen,
sluit de ramen, dek de haard:
de open heemlen zijn de sluizen
voor uw ongeduld'ge vaart.

'k Ben geleegd; ik ben verleden;
'k wórde dood: ik heb gevoed.
Al wat komt is mijn verleden,
waar 't gewerd uit mijne bede en
lacht uit mijn vergeten bloed.

Het bergmeer (1928)