Verlaten

De wind zucht droevig in de schouw.
'k Zit hier alleen, het hart vol rouw,
Te denken.
Ik zocht naar liefde en vond bedrog.
Wat heil kan mij het leven nog
Wel schenken?

Het leed versmoren in de wijn,
't Gedacht verstompen, dronken zijn,
Kan 't baten?
De drank bereidt ons niets dan gal,
En morgen vond ik mij weeral
Verlaten.

Geen liefde meer, geen hope meer.
‘Hebt gij mij ook, o Heer, o Heer!
Verstoten?’
De wolke zwart daarboven drijft;
Het licht verdwijnt, de hemel blijft
Gesloten.

Alleen, alleen, zo gans alleen!
Hier helpt geen klagen noch geween
Noch smeken!...
Welnu! het nijdig lot getard!
Al moest, in mijne boezem, 't hart
Nog breken.

Uit het hart! (1874)