AAN ENE BEEK

Ik juichte in de armen van een gade,
Ik treurde hooploos op haar graf!
Nu dool ik langs uw oever henen,
En droom 't verleden, dat nog vleit.
'k Ontwaak en alles is verdwenen,
En 'k sidder in mijne eenzaamheid.
Vol zielrust, maar weemoedig tevens,
Volg ik uw rolling na en ween;
En al de vreugd en smart mijns levens
Vliên zachtjes met uw golfjes heen.
Niet bang meer zal ik op u staren,
Ras heeft mijn oog hier uitgeschreid,
Men plengt geen traan, men telt geen baren,
Op d'oceaan der eeuwigheid.
Zo dan nog steeds door de eigen oorden
Uw lieflijk murmlend water stroom',
En soms een jongling aan uw boorden
Het zoet ontwerp zijns levens droom',
o ruis hem dan ook zacht in 't harte,
Opdat hij wijsheid van u leer:
‘Uw leven vliegt bij vreugd en smarte
Onmerkbaar heen, en keert niet weer!’