Nu dan de nederlaag geleden is,
De Geest der Nieuwe Mensheid, die de hoge
Geest der Muziek is, zich ver heeft onttogen
Aan het Nu, vestig ik, dwars door de duisternis

Des daags, en door mijns eigen doods donkere duisternis,
Dwars door de tijd en ruimte heen, mijn ogen,
Die mij nog nimmer, neen, nimmer bedrogen,
Op hare verre, eenzame beeltenis.

'k Werp van mij af alle persoonlijkheid,
Licht en duister van tegenwoordigheid,
Laat zinken van mij de verleden tijd,

En zie in 't gulden licht dat om haar breidt,
Alleen de nu- en toekomst-werklijkheid,
Alleen haar stil gelaat, haar heerlijkheid.