De desperate dronkaard

Hij wil gelaten van dit leven scheiden
Voorgoed vertrekken uit dit somber oord,
Waar niets hem noch kan boeien noch verleiden,
Hij heeft te veel gezien, genoeg gehoord.

Maar als hij dan, bij wijze van vaarwel,
Ultieme plicht, een laatste glas wil heffen,
Als de avondlucht, die teder word en hel,
Hem wat hij gaat verliezen doet beseffen,

Als hij de lach bewondert van de meid,
Die hem het schuimend glas reikt, als de blanke
Huid van haar borst en arm een zaligheid
Belooft die groter is dan die der dranken,

Voelt hij zich weer verzoend met het bestaan,
En met de toekomst én met het verleden.
Hij heeft betaald, hij kan weer verder gaan:
Zo heeft het laatste glas altijd zijn reden.