Scotch Terrier in een koffiehuis

Hij zit zo rustig in het koffiehuis
Op 't smalle bankje lusteloos te geeuwen,
Als een die, overal en nergens thuis,
Tevreden is, tot aan het eind der eeuwen,

Met 't leven dat hem nimmer heeft bedrogen.
Zijn blijdschap spreekt uit 't kwisplen van zijn staart
En gans de vriendschap van zijn listige ogen
Groeit tot een glimlach in zijn ruige baard.

Hij werd als ik in 't Paradijs geschapen
In wilde staat en ligt voor zijn plezier
Thans in dit zeer voornaam café te slapen...

Een eender lot? Neen, wat men ook vertelle,
Ik ben beschaafd en dit onmondig dier
Kan voor zichzelf niet eens een glas bestellen.