Een gedicht van Frans Bastiaanse 1868-1947
Herdenken
De laatste gele boterbloem,
Die bloeide tussen 't dorrend gras,
Deed mij de tijd gedenken toen
Het Lente en zij nog bij mij was.
Die Lente-tijd keert nimmer weer,
O, Leven, wat is uw droefnis groot,
Al wat zo schoon is, is zo teer
Zo broos,zo wreed de Dood.
Die kent geen bloemen en geen licht,
Die geeft alleenmag 't zijnde rust,
Als hij geveld heeft met zijn zicht
Al harten-en ogenlust.
Gedichten (1909)
|
