's Wienters op 't karkhof.

Hier rusten ien vree onze doojen;
God nam hun de levenszurg af.
De hemel spreidt zuutjes 'en laoken
Van sneuwvlukskes over hun graf;
De wiend schudt de hangende twiegen
Der treurwilgers triest hen en weer,
En speult met de rietslende blaojer
En strooit ze um de grafkruuskes neer.

Een muske zit hongrend te tjielpen
Ien 't duuster geblaort van 'en spar;
'k Zie anders gen gruun en gen leven -
't Is alles zo stil en zo bar.
Maor, schoon ik gen gruun zie en leven,
Het blieft toch alevel bestaon:
De wienter verbergt 'et 'en poosje,
De lentetied brengt 'et weer aon.

Zo is 't ook precies met ons leven:
Het nêmt hierbenejen 'en end,
Maor 't is um daorboven te bluuien
Ien de euwige, zaolige lent'.
En zie 'k, ien de wienter des levens,
Op aorde onze doojen nie meer -
't Wordt lente ook veur mien nao 'en poosje,
Ik zie ze ien de Hemel dan weer.

Kriekende Kriekse (1894)