Een gedicht van Bernard van Meurs 1835-1915
's Wienters op 't karkhof.
Hier rusten ien vree onze doojen; God nam hun de levenszurg af. De hemel spreidt zuutjes 'en laoken Van sneuwvlukskes over hun graf; De wiend schudt de hangende twiegen Der treurwilgers triest hen en weer, En speult met de rietslende blaojer En strooit ze um de grafkruuskes neer.
Een muske zit hongrend te tjielpen Ien 't duuster geblaort van 'en spar; 'k Zie anders gen gruun en gen leven - 't Is alles zo stil en zo bar. Maor, schoon ik gen gruun zie en leven, Het blieft toch alevel bestaon: De wienter verbergt 'et 'en poosje, De lentetied brengt 'et weer aon.
Zo is 't ook precies met ons leven: Het nêmt hierbenejen 'en end, Maor 't is um daorboven te bluuien Ien de euwige, zaolige lent'. En zie 'k, ien de wienter des levens, Op aorde onze doojen nie meer - 't Wordt lente ook veur mien nao 'en poosje, Ik zie ze ien de Hemel dan weer.
Kriekende Kriekse (1894)

|