De gestrafte nieuwsgierigheid.

Laat de Wijsgeer ons verachten,
Daar hij schimpend op ons ziet;
En zich boven ons verheffen!
Kloë! och, ontrust u niet.

Zaagt gij wel, toen we uit dat bosje
Gistren kwamen - hoe hij mij
Met een nijdig oog begluurde?...
Maar ik liep hem trots voorbij.
'k Geef hem vrijheid om te gissen,
Wat hij wil, uit ons gelaat;
'k Wed, dat hij uit twintig keren
Nog niet eens de waarheid raadt.

Ja - onze ogen stonden kwijnend;
't Haar hing achtloos golvend neer;
Uw gelaat - was als de rozen
In het zoele zomerweer.
'k Hield mijn arm om u geslagen;
En als 'k u een lonkje gaf -
Wendde gij somtijds uwe ogen
Met een lachje van mij af. -

Ja - dit zag hij. Maar verbeeldt ge u
Dat hij alles weet? - ô Neen!
Uit uwe ogen iets te lezen....
Dat geheim weet ik alleen.
Hij benijdt mij een genoegen
Dat hij nooit beseffen kan.
Hoe toch zou hij het dan gissen?
Lieve Kloë, troost u dan! -

ô Die toestand, als de liefde
Zelfs voor ons een raadsel wordt,
Als ze ons uit haar hevigste onrust
In de schoot der kalmte stort -
Als in vluchtige ogenblikken
Zich het hoogst gevoel verliest

In die onbeschrijfbre stemming
Die ons beider hart verkiest
Boven 't bruisen van de driften....
Kloë.... denkt gij dat die staat
Een verbeelding treft, die ophoudt
Als 't verstand niet verder gaat? -

Kon hij ons alleen verachten,
In zijn' hoogre kring verblijd! -
Maar wij zien het, hoe hij, schimpend,
Tandenknarzend, ons benijdt.

Waarom kwam hij zich ontrusten
En - zich tergend - ons bespiên?
ô Hoe wreed waar' niet zijn lijden,
Zo hij alles had gezien!....

Kloë, laat hij ons verachten,
Daar hij schimpend op ons ziet!
Zich verr' boven ons verheffen!
Waarlijk.... ik benij' hem niet.

1786.