HET SCHONE STERVEN

Als in de stemm'ge stad het herfst-tij weeft
Zijn gouden waas over de oude grachten
En onder 't gulden loof een stemming zweeft
van sterven in deze oude en gouden prachten,—

Dan denk ik, hoe 'k de dood graag zoude wachten
Gelijk een herfstdraad die in 't goud-licht beeft
En henenzweeft in de eerste koude nachten
waarin alleen één zilvren stemklank leeft:

De stem, die in de hoge eenzaamheden
Zingt en weerklinkt en zingend meet de Tijd
En aan de hemel aarde's Schijn doet horen,

Terwijl de ziel, in 't eeuwig Zijn verloren,
Het torenlied een laatste glimlach wijdt
En lichtende verglijdt in 't tijdloos Eden.


Utrecht 1916

Verzen