Ria spreekt:

Liefste, kom uit,
de harde stenen uit.
Voel mee de teerheid van het kruid.
Hoor, is 't de merel, die daar fluit?

Bloemen, bloemen!
Ze blinken blank en rood en geel.
Een zacht viooltje ontluikt de steel.
Laat staan, er zijn er nog niet veel.

Zie, de linde,
levend goud om 't oude brons.
Er is al groen, getjilp, gegons. -
Zie de linde: zij bloeit voor ons.

En de wolken!
Ze varen hoog, ze varen gauw,
een zuiv're sneeuw van zee en dauw.
Wolken en zon in 't frisse blauw.

Liefste, kom uit,
de harde stenen uit.
Elkander tegen door het kruid!
Is de aarde niet als ik: een bruid?

Nagelaten gedichten (1937)