Soms waan ik, dat mijn leven hoger gaat

Soms waan ik, dat mijn leven hoger gaat
Dan ’t vlak bestaan van wie er rond mij zijn,
En dat ik sta in voller, schoner schijn
Van levenslicht dan wie er naast mij staat.

Soms waan ik, dat ik groter levensdaad
Volvoeren zal, en dat langs hoger lijn
Mijn leven loopt, dat met véél rijker maat
Ik ’t leven meet dan andrer maten zijn.

Maar als ik dan diep in je ogen vind
De eindeloze liefde, die er leeft,
Als ik gevoel, hoezeer jij mij bemint:

Dan word ik klein, en ’t hoofd, trots opgericht,
Zakt neer, - mijn hand, die jouwe vastnam, beeft:
Kussend je mond, sluit ik mijn ogen dicht.

Nagelaten verzen (1918)