Kom niet onder hoge bomen...

Kom niet onder hoge bomen,
die klein zijt en niet groeien kunt,
wie alleen een haastig dromen
een ontrouw denken is gegund.

Zo wie loopt op losse voeten
heeft lichte last van hart en hoofd.
Taaigewrongen wortlen moeten
hem binden die in kracht gelooft.

Zie, de bomen ruisen, leven,
slaan streng hun zware schoonheid uit.
Blijf daar weg zo gij maar even
wat lispelspeelt met half geluid.

Heilig zijn de sterke stromen,
een hart dat scheurt, een pijn die gilt...
Kom niet onder hoge bomen,
kleintrotse, die niet lijden wilt.

Noordhorn (1916)