DE HAVELOZE.

0 God! hebt Gij uw bloeiende Aard
Aan ál Uw kindren niet gegeven?
Ik - word elks drempel afgedreven,
Ik - heb geen eigen hof en haard.
Wél is de wereld ongenadig:
“ De haveloze !" noemt ze mij ...
Dat brandmerk dooft het medelij' -
Ach, is dan de Armoe zó misdadig?

Ik zoek de schaduw van een boom:
Dáár schijnt me althans de rust beschoren;
Maar 'k meen des drijvers stem te horen,
Te midden van mijn korte droom.
De aard heeft een plek voor al haar bloemen,
Een nestje voor elk vogelkijn:
Mocht ik een bloemtje, een vogel zijn!
Thans kan ik niets het mijne noemen.

't Is ál voor mij verboden grond:
Ik zou geen zode durven steken,
Ofschoon ik ook in woeste streken
Een lapje dorre heide vond.
“Voort!" zou het in mijn oren krassen:
Gij moogt gaan beedlen om uw brood!
Voor havelozen en de dood
Is hier op aard geen kruid gewassen !"

Zo moet ik zwerven, vroeg en laat,
Met onrust buiten, angst hier binnen.
'k Zou willen toeven en beminnen,
En - vind slechts ballingschap en haat.
God weet, hoe ik mij aan wil gorden!
'k Zou gaarne trouw en eerlijk zijn :
Maar och, de honger doet zo'n pijn -
De honger zal me een lief doen worden!

Mijn vader bleef bewaard voor schand -
Men vond hem in een wak bevrozen:
Hij heeft des Heeren hand verkozen
Voor 't vallen in der mensen hand.
In 't gasthuis brak mijn moeders harte -
Dat was een dag van dubble rouw!
Ik erfde van de dierbe vrouw
Al wat zij achterliet : haar smarte!

Gij, die op donzen peluw rust,
Beschut voor wind en sneeuw en regen!
Kwam in de droom mijn beeld u tegen,
U tegen, als ge uw kindren kust!
Denk u aan huis en haard onttogen,
Van gade en kroost en brood beroofd,
Denk u de misdaad boven 't hoofd;
En - kunt ge 't - luik dan zorgloos de ogen!

Ik droomde laatstmaal van een Huis,
Gesticht, voltrokken door Gods zegen,
Waar ze armen zo als ik verplegen
En voeren tot des Heilands kruis...
Bestaat die wijkplaats? 0 dan bouwden
Gods Englen ze, op der moeders beê!
0 Mensenvrienden, neem mij mee!
Gij hebt een ziel te meer behouden!


1856