OP 'T KERKHOF.

In 't lover van der doden rustplaats,
bij 't zerkje van het arme wicht,
heeft zich een eenzaam vogelijn
het donzig liefdenest gesticht.

De zoele lentewinden,
ze koestren, onder feestgeruis,
de zanger in zijn groene woon,
het kindje, sluimrend onder 't kruis.

Zo brengt ze, de milde nature,
vreugde nevens bittre nood ;
het schaatrend nest bij 't zwijgend graf,
opbloeiend leven naast de dood.