Vriend, als gij door de wouden dwaalt,     
Zingend Uzelf in 't groen vergetend,
Zingend Uzelf in 't groen vergetend,
Dat mederuisend rijst en daalt
Die broederblijheid welkom hetend,

En gij Uw ziel verliest, verdeelt
In 't duizendvoud gelede leven
Zo gans, dat zelfs de dood een beeld   
Uit dromen lijkt, met loof omgeven,

Mocht dan de zon, of 't rustloos lied
Uw lippen naar een dronk doen dorsten,
Wijl gij daar knielt vol zorg dat niet
Uw hand het kostlijk bronnat morste,

Denk, vriend, dat gij Uw hoofd niet richt    
Voorover boven 't klaar weerkaatsen,
Want schrikken zult ge om Uw gezicht
Als van de aanblik eens melaatsen,

En eenzaamheid zal om U zijn
Als waart gij Naar het laatste wezen,
In 't hout zult gij Uw dodenschrijn
En in het mos Uw groeve vrezen.

Liederen en balladen (1911)