DE VERLOREN VROUW

Een grauw verdriet is in mijn ziel begonnen,
De dag is triest en vol onduldbaar wee...
Ik weet het nu: 'k heb mij te laat bezonnen,
Geen deelt mij ooit meer van zijn deernis mee.

Vroeger ben ik mijn eigen zelf ontronnen,
Wellust verkoor ik boven zoele vreê.
En thans, helaas! ik geef mij laf verwonnen:
Ik ben een wrak op zwalpend-zwarte zee.

Ach vond ik één die zat van vreugde en zwerven
De troosting zoekt die ik zo droef ontbeer
En die als ik 't geluk heeft moeten derven:

'k Zou hem weer vrouw zijn, balsem voor zijn zeer,
En willoos in zijn armen zou ik sterven
Die zaalge dood die ik zo fel begeer.

De Beweging (1915)