HERFSTBOS.

Ik ril van schoonheid: vurig-wreed doorflitst
Hel geel de doff're kleuren van het woud,
Een stervensgil, een koortsgloed, felle vlek
Van gloeiziek kwijnen in het late jaar.
Schoon sterft het bos, een ridder zonder blaam,
Gedost in geel en hartverheugend rood,
Met helmpluim, die de veed'ren vliegen laat,
En helle lans met wapperende vaan.
Hij is ten dood gewond, maar nag weerklinkt
Zijn wakk're strijdroep, en op steig'rend ros
Rent hij ten aanval aan; en tot den kamp
Zijn krachten strekkend in een laatste vlaag,
Zijgt hij ter aard en spilt zijn schoon rood bloed.