Schepping

Omruist van zangrig bladgefluister,
door 't mystisch spel van licht en duister
  omtinteld met een stalenkrans,
komt ge als een nevelschim gegleden,
nog vormloos ver ... maar diep aanbeden
  in uw aanstaande schoonheidsglans.

'k Voel uw bezielende adem waaien
van verre.  Zie! de bloemen zwaaien
  u 't kleurig, reuzig geurenvat.
't Hosannah dreunt van boog tot bogen
of 't woud, in twijg en stam bewogen,
  met mij u huldigde en aanbad.

Gij zijt gekomen... heel mijn wezen
trilt vreugdedronken... 'k grijp - gerezen
  tot u - naar u, zo trouw verwacht,
ter vuurge omarming... vruchtloos pogen!
Uw vorm is wind... uw schijn is logen...
een hersenschim... een droomgedacht...

O! heerlijk beeld der ijdle dromen!
'k Wil u doen leven, u doorstromen,
  u sterken met mijn levensgloed:
mijn vlees zal smelten, 't harte bloeden,
om u te vormen, u te voeden,
  mijn eigen kind, mijn vlees, mijn bloed!

en 'k juich, daar de adem mijner longen
uw borst doet golven, - opgedrongen
  van al wat mij daarbinnen beeft;
daar u de bloedstraal van mijn harte
dooradert, - u mijn liefde en smarte
  en hoger hoop in de ogen leeft.

Uw blik, waar donkre glanzen zweven,
voert op een stroom van wonder leven
  mijn ziekelijke schoonheidszin.
Kom! laat het waas van stille dromen
zachtlokkend om uw teerheid dromen
  en treê, hooghartig, 't leven in.

Mijn kind! Geen liefde moet ge er winnen:
geen kan u toch, als hij, beminnen,
  wiens hart u sprong tot levensbron;
maar, hem begrijpend in uw wezen,
zal m' in uw sprekende ogen lezen
  al wat hij-zelf niet zeggen kon.