Een gedicht van Frederik Schmidt-Degener

Tuinen

Tuinen, schemering van weelde,
duister weg, mijn koninkrijk.
Uw gestalten, marmerbeelden,
nemen nachtelijk de wijk.

Heug'nis die op 't verst bedacht zijt,
weet gij nog van 't ijl foreest,
van der voog'len schrille zachtheid -
lente-uchtends teder feest?

Doof dan heug'nis in berusting,
lustverzadigd, droombevolkt:
liefde die te keur, te kust ging,
peinst om schoonheid weggewolkt.

Grauwe tuin in donkre vrede:
't Is vaarwel, zwart paradijs.
Toekomst, zonnedag, verleden
nog eens halfbewust doorschreden,
Heerlijk niets, mijn levensreis.