HET WONDER

Alle begeerten zijn nu zoet vervloeid
Tot één trouw peinzen naar de zachter uren
Waarin uw daden zijn als bleke vuren,
Uw troost een kroon is die droef-geurend bloeit.

Mij wondt de wereld die mijn angst verfoeit,
Mij schrijnt haar luidheid die 'k niet kan verduren.
Ik zoek haar niet: ik wil alleen de pure
En zoele droom van u die niet vermoeit.

Dat waarde droeg weleer is lang vervlogen,
Geen boos en goed weet meer mijn mededogen
En haat verbleekte stil, een oude prent.

Zo heeft mijn vrezen zich tot u gewend,
Naar 't vreemd begrijpen dier aandachtige ogen,
't Spreken dier stem die enkel liefde kent.