Een gedicht van Frederik van Eden 1860-1932

Het zee-geruis

Het zee-geruis zal ik nog dán gedenken
als diep in zand mijn hoorloos oor vergaat,
als lichten mild mijn ogen niet meer drenken,
als zonder woon mijn ijle wezen staat.

Naar 't zee-geruis zal ik nog dán verlangen
als naar het liefst wat mij de wereld deê.
Zij zingt de kroonzang aller wereld-zangen,
de op zandig veld neerdonderende zee.

Verheugt u toch, gij die dit rijmke lezen
en nog in gloed der zonne wandlen meugt
de stranden langs, - wen mijn verstorven wezen
reeds lang ontbeert wat 't zózeer heeft verheugd.

Zegen dan uwe zinne' en uwe dag!
Ik die dit schreef ging met een hart vol wonden
handen vol euvel, oren vol geklag,
en heb het leven toch zó schoon gevonden.

--------------------------------
Van de passielooze lelie (1901)