Een gedicht van Henriette Roland Holst-van der Schalk 1869-1952

't Is nu de kentertijd

't Is nu de kentertijd
dat de vrouw naar nieuw levenswater glijdt;
diep water, waarin bare' als Bergen klimmen;
wijd water, en ver aan de verre kimmen
verwaast vredes zacht-bloeiende kust.
0 Maatschappij, gij zee, die kent geen rust,
uit de luwe kreken van het verleden
zwemt de vrouw naar uw ruwe machtigheden.
Het is nu ook de tijd
dat het vrouwen-gemoed kentering lijdt:
uit de vloeibare lusten
en aandriften, verhardt zich daarin 't vast-bewuste,
als in oer-oude dagen
d' aard' uit vloeibaarheid vormde vaste lagen,
of als nog heden in 't heelal
telkens uit gasse' ontstaat een vaste bal,
een nieuwe kern, een donk're levensbeker. —
Zoo stolt zich nu natuur, die vlottender en weker
was in de vrouw, vol van 't oer-element
instinkt, tot verstand dat zichzelve kent
en het gebied tot aan zijn verste transen
afzoekt met eigen glansen.

De vrouw in het woud (1912)