Een gedicht van Karel Ledeganck 1805-1847

De laatste zwaluw

Oktober strooit, bij wind en vlagen,
De gele blaadren langs de grond;
Reeds koud en huivrig zijn de dagen,
En vliegt gij, Zwaluw! hier nog rond?
o Vlucht, geliefde! vlucht dees streken,
Door al uw zustren reeds ontweken;
Zet u in betere oorden neer,
De lente is hier al lang verdwenen,
De lieve zomer ook is henen,
Hier zijn geen schone dagen meer!

Geliefde, vlucht! geen voedzaam koren
Staat hier meer op het dorre land;
Waar ’t rijk en vruchtbaar was te voren,
Vindt gij thans niets dan stuivend zand;
Geen plekje gronds bleef uitgezonderd,
’t Is alles naakt en bloot geplonderd,
Het woud zelfs schudt zijn hulsel neer.
Blijf in dit oord niet langer zwerven
Of ligt zult ge er aan honger sterven; --
Hier is op ’t veld geen voedsel meer!

Vlieg heen! men vindt hier op den akker
Geen vogel meer die zingen wil,
Niets schijnt er levendig, niets wakker,
Maar alles is er dood en stil
Alleen, op bomen hooggewassen
Zit eenzaam soms een raaf te krassen;
Alleen, bij ’t windrig, buiig weer,
Hoort men van verre een jachtroer knallen,
Of ’t rundvee loeien op de stallen; -
Hier is op ’t veld geen vreugde meer!

Vlucht, lieve! want nog luttel weken,
En dan zal ’t hier zo ijslijk zijn!
Dan maakt de winter deze streken
Zo naar, zo doods als een woestijn.
Dan klemt de vorst met ijzren handen
De stromende rivier in banden;
Dat stort de scherpe hagel neer,
Dan zal de sneeuw natuur bedekken,
En haar tot rouwgewaad verstrekken;
Dan is hier niets dan weedom meer!

Gij hoort wat plagen, welke rampen
Zich hechten aan deez’ ruwe grond;
Hoe alles met de dood zal kampen,
En vliegt gij, Zwaluw! hier nog rond?
o Vlucht, geliefde! vlucht dees streken
Door al uw zustren reeds ontweken;
Zet u in betere oorden neer;
En als de winter is verdreven,
En als de schepping zal herleven,
Breng, lieve! dan de lente ons weer!

Bloemen mijner lente (1839)