Een gedicht van M.A. de Wijs-Mouton 1873-1935

De schaatsenrijder

Over donkre, gladde baan
zwiert de schaatsenrijder,
wijder, telkens wijder
wordt zijn kloeke draai,
’t krachtig, maar toch lucht gezwaai,
al maar verder, rustig verder
al in ’t vallend avondstond,
naar de rode horizont.

Handen diep in duffelzak,
bontmuts over d’oren,
snijdt hij fijne voren
met het blanke, scherpe staal,
zwiepend bij elke nieuwe haal,
zwenkend omme, telekens omme,
wonderkunstig hoe hij zweeft,
schijnbaar zich geen moeite geeft.

Alles lijkt zo leeg en ijl –
door berijpte weien
lange sloten rijen,
’n kerkespitse aan de kim,
’n dorpscontourtje, ’n molenschim...
’t is al star en strak… en verder
zwiert de rijder op zijn baan,
of hij eeuwig door zal gaan.