Een gedicht van Frans Bastiaanse 1868-1947

Als ik rust....

Als ik rust op 't doden-kussen
Als mijn ogen niet meer zien
Als mijn oren niet meer horen
Zal er éen, o éen misschien
Brand van ziel en zinnen blussen
Lopend tussen 't zonnig koren
Met mijn verzen 't leed t' ontvliên.

Verzen, duizend verzen schreef ik
Voor mijn ziel gestalte kreeg,
Nú was 'k al te zeer van woorden
Dán van leed en vreugde leeg;
Maar thans in mijn verzen leef ik,
Ziel en woord bijeenbehoorden
Sinds uw schoon beeld tot mij neeg.

Loop ik hier: 't is 't blauw der luchten,
Loop ik ginds: 't is 't groene woud;
Waar ik ga, of klare stromen
Baden in het middag-goud,
Hoor de donkre dennen zuchten
Zwatelen de klaterbomen,
Waar het blad nooit ruste houdt;

't Ruist en suizelt in de klanken
Van mijn lied, waar, fonkelend
Als de weerschijn van rivieren
Verten vindend onbekend,
Schitteren met prismaspranken
Woorden, die de weelde vieren
Van de zondoorblonken Lent'.

Laat mij zonder taal of teken,
Schoonheid, nimmer van U zijn;
Laat mijn lied ten einde klinken,
Kan 't in vreugde, als 't moet in pijn;
Laat de beker nimmer breken
Andre mensen lang doen drinken
Teugen van mijn levenswijn.

Onze eeuw, jrg 4 (1904)