Een gedicht van Carel Scharten 1857-1950

Volste lente.

Gans de Dag is klare kracht,
late lente - zware vracht
groen de bomen dragen -
klaar de blauwe lucht op 't sterk
daken-rood, geducht bolwerk,
blaak'rend in de Dage!

Weke jeugd van tastend stréven
fijner twijgen, blader-beven
trillend op de teed're lucht,
is vol-groeid tot sterke jeugd-kracht,
die Verlangens volste vreugd bracht,
vréemde weemoed glóed-bevrucht!

Gloed niet, al te loom vol-goten
van een hitte, die de dood en
kilheid van de Herfst weer-brengt,
niet de Zómer nog, die wreed-heet
schroeiend 't kwijnend leven leed deed
scherp en 't al in 't zieden zengt, -

Maar de éérste Gloed, die klaarlijk
't leven dóór-gloeit wonderbaarlijk
en 't tot hoogste bloei vol-stijgt!
Rijpe jonkheid, die der schoonheid
volte omspant, de klare woon zijt
dezes Gloeds, die stijgt noch neigt....

Dit is 't hoogste: gouden zwijgen,
't eind des stijgens, en niet neigen
neer nog als een bloem die hangt
óver, - maar een kelk, die in de
zon-gloed ganslijk te verzwinden
voelt, niet meer wéet of verlángt....

Gouden Rust, 's levens fonteinen
hoogst om-buige', één fonkel-schijnen
wichtloos wégend op de lucht!
Wee, dat 't op-zich-spuitend schaat'ren
Wéet niet: ná díe Gloed.... der waat'ren
droevig neder-ruis-gerucht -

Wee, de zomer zal doen zinken
zwaar-dof 't hel-groen blader-blinken
dor en waai-heet overstuifd -
en licht-groene schemer-zalen
zullen duistere portalen
zijn, van dode wande' omhuifd -

't Helle dak-rood zal verbleken,
wijl de hemel zal door-leken
geel, met àl te hett'ge walm
't zonne-laaien, dat in 't lover
't voog'len-zwier'len, zal verdove'er
in d'àl-luid-démpende galm!

Tot een ruisen zal verlossen
van de bange ban de rosse
aarde, in regen schreiende,
maar schreiend ten stérven toe,
wee, de droeve herfst-dood moe
wenend begeleiende....


* * *

Sterke klaarheid, helder gloeien,
'k weet mij-zelf in U vervloeien,
Ik ben U, en Gij zijt mij!
Maar ééns, bij der tijd voort-glijden
zult gij - wee! - onwetend schrijden
als een vreemde mij voorbij....

De Gids (1901)