Een gedicht van Guido Gezelle 1830-1899

Meidag

De kerzelaar zijn trouwgewaad
        heeft aangedaan:
vandage moet hij, meidag is ‘t,
        ter bruiloft gaan.

Elk taksken is een priem nu, die,
        bewonden, wit,
tot tenden, in een witte schee
        van blommen zit.

Beruwrijmd, was hij schoon, wanneer
        de winter woei:
veel duizendmaal is schoonder nu
        zijn blomgebloei.

Te winter was zijn schoonheid als
        een beeltenis
des levens; koud en ijdel, zo
        de schaduwe is.

Geen schaduwbeeld en is hij nu,
        geen schijn, maar al
dat schoon is, al dat levende, en
        dat liefgetal.

‘t Is bruiloft, en ‘t is zonneweer:
        de zomermeid
de bruidegom verwacht, die haar
        was toegezeid.


1/5/1895

Rijmsnoer