Een gedicht van E.J. Potgieter 1808-1875

Aan New-York (2)

2.

Uw schoonste vloed draagt Hudsons naam,
Hij schakelt honderd bergen zaam,
Hij ruist door duizenden valleien:
Welluidendste trompet der faam,
Zoetvloeiend zangrigste aller reien!
En toch, hoe ge onze Vaad'ren hoont
Daar ge u slechts hem erkentlijk toont;
Daar ge u de erinn'ring schijnt te schamen,
Hoe over 't ongetrouwe diep
Onze Amsterdammers met hem kwamen,
Dat Neêrland u in 't aanzijn riep?
De natie die voor gene zwichtte
Toen ze u de rang van dochter schonk;
Toen ze in Europa's ogen blonk
Als vrijgevochtene, als verlichte,
En, - parel van die dubb'le kroon! -
Als vrome, die geen balling weerde,
Hoe ook zijn geest zijn God vereerde;
Neen, allen schuilplaats heeft geboôn,
Tot zelfs die stugge Pelgrimsvaad'ren,
Wier lof uw dichtrenschaar vermeldt,
Wier deugd ge in uw historieblaad'ren
Voor 't nakroost onbereikbaar stelt, -
Wier bloed moest tuigen in uwe aad'ren!