Een gedicht van Karel Scharten 187801950

L1CHT-SPEL1NG.

Het noodweer week, en onderdoor de donkere,
zo dikke wolken-dam, dat de avond scheen
gezonken in de vroege middag, blonk er 'n
reep wit-blakende zonne-hemel heen!

De zacht-gelende lamp lijkt vreemd verlaten
van 't schemeren, waar zij de kern van was;
't wit licht slaat binnen! Zie, hoe bleek zij staat en
sterft in goudig gesmeul en grijzige as.. .

Maar jij, bij dit altaar, jij wordt een wonder,
mijn herelijke vrouw! Is niet je wang
in 't kwijnend gloeien zacht rood-goud, wijl blonder
d'aêr blauwig blankt in 't witte licht-gezang?

Je ogen schijnen, bij die wondere speling
van glanzen, in gelij ke klaarheid uit;
't ziek lamplicht smelt, en in al wijd're streling
zie, hoe de zon je lieve hoofd omsluit!