Een gedicht van  V. de Meyere 1873-1938

LIED.

Zie, mijn liefste, zoet en zacht,
hoe de nacht
't bleke licht van al zijn sterren
levend, bevend, vallen laat
op 't gelaat,
van zó hoog en van zó verre!

Schijnt dees nacht ook eens zo lang
voor wie bang
eigen droefnis uit moet wenen,
wie met liefde 't hart volgiet,
ach, hij ziet
de uren vlieden om zich henen;

en hij houdt de zaligheid,
die de tijd
uit zijn handen zoekt te ontstelen,
dichter aan zijn borst geprangd,
en verlangt
zelfs aan de uren te bevelen!

Zie, mijn lief, 't is of de maan
stil blijft staan,
nu haar licht ons aangezichten,
alsof 't werd een licht-festijn,
meisken rein,
met haar stralen komt verlichten.

Zoveel lichtheid in mijn ziel
flikrend viel
van die lichtheid om ons beiden,
en nog licht en laait de glans
heel en gans,
onverminderd alle zijden!

Lief, ach spreek nu ieder woord,
als 't behoort,
met een lach vol zaligheden!
Ik uw helle woordenval
vangen zal
in mijn ziel, mijn aangebeden!

En daar levend blijven zal
eeuwig al
't blindend goud van uw gedachten,
als een schoonheid, die me viel
in de ziel,
als mijn ziel naar schoonheid smachtte.

Goede nacht en wijk nog niet!
't Liefdelied
is zo ras niet leeggelopen!
Hoor, met nieuwe wonne spuit
zijn geluid,
als met gouden klanken, open.

Ei, reeds komt de dageraad!
Liefste, laat
zachtjes-aan, in 't lichte dagen,
't hoofdje zinken naast mijn hoofd.
Ach, geloof:
groter weelde zal nog dagen!

0, de kussen, die ik vond
op uw mond
en die in mij blijven leven,
zijn beloften voor de nacht,
die ons wacht
met nog schoner, laaier leven!