Een gedicht van Emanuel Hiel 1834-1899

Huiverig oord.

De bloemen, die slank daar rijzen,
zijn bleek gelijk de dood;
ene enkle staat in 't midden,
als bloed zo vurig rood.

Doch kuste haar niet de zonne:
nooit zag zij die stralengloed,
de bloeme is de aarde ontsproten
en die dronk mensenbloed...

Dietsche Warande,  jrg 5 (1892)