Een gedicht van Heiman Dullaert 1636-1684

Christus stervende.

Die alles troost en laaft, verzucht, bezwijmt, ontverft!
Die alles ondersteunt, geraakt, o mij! aan 't wijken.
Een doodse donkerheid komt voor zijne ogen strijken
Die kwijnen als een roos die dauw en warmte derft.

Ach wereld, die nu al van zijne volheid erft:
Gestarnten, Engelen, met uwe Hemelrijken,
Bewoonderen der aarde, ey! toeft gij te bezwijken,
Nu Jezus vast bezwijkt, nu uwe Koning sterft?

Daar hij het leven derft, wil ik het ook gaan derven:
Maar hoe hij meerder sterft, en ik meer wil gaan sterven,
Hoe mij een voller stroom van leven overvloeit.

O hoge wonderen, wat geest is zo bedreven,
Die vat hoe zo veel sterkte uit zo veel zwakte groeit,
En hoe het leven sterft om doden te doen leven?