Een gedicht van Albert Verwey 1856-1936

Was 'k nu bedroefd

Was 'k nu bedroefd, 'k zou met de droefsten schreien:
Zó droef als ik kan toch geen droef mens klagen:
Maar tóch zou 'k zeggen: klaag om 's Levens slagen
Niet wild, niet zó of 't u niet mócht kastijen.

Krom krimpe ik van verdriet; — 'k tere uit van lijen; —
Mijn arm hoofd snapp' niet waarom zulke plagen; —
Maar wee, weé mij! als ooit mijn tong dorst vragen
Hoe 't Leven dát ten goede zou betij'en?

't Leven is goed: wij kúnnen 't niet begrijpen:
Zó kunt ge de aardkloot in uw vuist niet vatten;
Of de' oceaan opscheppen in uw handen.

Hoed u voor 't bot-zijn. 't Leven zal u slijpen
Tot een goed werktuig en niet vragen wat een
Bot mes daartegen zeit. Elk zegge' is schanden.

Verzamelde gedichten (1889)