Een gedicht van Bernard van Meurs 1835-1915

Een minsenhart duut soms zo raor!

'k Heb iets ien mien wâ 'k nie verklaor:
Ik wil 'en ding vandaog
Dolgraog;
En hê 'k 'et, dan zal binnen 't jaor
Dâ ding zo zuutjes aon
Mien hart gaon tegenstaon.
Een minsenhart duut soms zo raor!

Ens wou 'k dolgraog 'en vlukske haor -
Te zeggen hoef ik nie
Van wie -
Zij gaf 'et mien; ik lei 't, zo waor,
Op 't hart. Was dâ nie gek,
Zo'n ding hier op die plek?...
Een minsenhart duut soms zo raor!

Maor kiek! 'en half jaor zin we 'en paor,
En 't vlukske leit verbrand
Op 't land.
Ien de aovendpap viend ik van haor
Één haor...ik brom: 'foei wief!'
En 't hart dreit m'um ien 't lief.
Een minsenhart duut soms zo raor!

Kriekende kriekske (1879)