Een gedicht van Frans Bastiaanse 1868-1947

Blijde Mijmering

De lucht wordt ijler, de eindeloosheid schijnt
Door 't eindig huis, waarin wij, aardsen, wonen
Uit een ver dorp rijzen de stille tonen
Van de avondklok, hoog in de lucht verreind.

Zie: voor mijn blijde blikken baadt nu heind'
En ver de wereld in de glans van 't schone,
Hier: bomen met de zilv'ren bloesemkronen,
Aan d'einder: 't scheem'rend bos, waar 't licht verdwijnt.

En achter 't groen der wijde tarwelanden
Staan blanke hoeven in de donkre hoven
Omtogen door een zachte schemering;

Maar schoner dan al 't schone op aarde, branden
Hóóg de eerste starren; maar nòg schoner boven
Al 't zichtb're stijgt mijn blijde mijmering.

Gedichten (1918)