Een gedicht van Duco Vorster 1880-1953

Het hart spreekt

Laat mij door Uw stilten ommedolen,
waar het schendend woord van hen niet is,
dat ik – in een donker woud verscholen –
bij de geur van Uwe bosviolen
word omvat van Uw geheimenis.

Laat mij, als wie uit zijn huis getreden,
ginder in de nevelen verdween -
- nimmer nimmer hoort men zijn gewende schreden –
spoorloos in Uw stilten zijn vergleden,
waar ik eeuwig ben met U alleen.

Op uwen drempel (1926)