Een gedicht van Henriette Roland Holst-van der Schalk 1869-1952

Ik zie ze gaan, met de vermoeide tred

Ik zie ze gaan, met de vermoeide tred
van hen die moedeloos-ontkrachtigd leven,
die nooit op banen van manmoedig streven
een veerkrachtige voet hebben gezet.

Ik zie ze gaan, met de slepende gang
van wie niets wacht, na de doorzwoegde uren,
dan even 't kort opflikkren van de vuren
der lust, en weergalm van haar rauw gezang.

Ik zie ze willoos vallen naar de nacht
en neerstorten in de slaap zonder beelden
die hun trillende lijven maakt als lood...

Heeft àl ons wete' ons dan hiertoe gebracht
en àl ons kunnen? Tot zielloze weelde
voor weinge' en voor de velen 't leve'-in-dood?

Dietsche Warande en Belfort. jrg 1929