Een gedicht van Jan E.F Celliers 1865-1940

Eensaamheid.

Mij vuurtje en ik is op wag,
mij vuurtje en ik alleen;
die awendster 
wenk al van ver 
en die velde slaap om-heen.

En stadigies sterwe die dag,
so's éen in sij armoed verlaat,
ongesien, ongeag, 
sonder suggie of lach, 
waar niemand van weet of van praat.

Nou blij die lug alom
in stil aanbidding staan;
geen tampende bel 
wat die ure tel, 
- net die sterre wat kom en gaan.

Die osse, met koppe gebui'e,
herkouwe nog stil in die nag,
tot éen v'r éen buk 
en gaat lê bij sij juk, 
met 'n sug, na die trek van die dag.

Mij vuurtje is al wat nog leef
in die eindeloos ruim met mij,
en sij stemmetje dwaal 
so's 'n deuntje wat draal 
om dage lang verbij,

om jonkheids blije more
en laggies lang verlewe.
Dan voel ik 'n traan 
in mij oge staan 
en ik fluister ‘Heer, vergewe!’

Die slapende velde lê wijd,
en wijer die donkere see,
wat mij vuurtje en mij 
van awend skij 
van die wereld se vreugd en wee;

ik weet daar is feest van a'end
in menig verligte saal,
maar geen een wat mij mis 
bij die dans en die dis 
- 'n balling vergeet en verdwaal.

Maar al is ik ver van die skaar,
in eensaamheids woning getrede,
ik voel mij so's éen 
met die Heer alleen 
- 'n kind aan Sij boesem tevrede.

Die vlakte en andere gedigte (1908)–