Een gedicht van Frans Bastiaanse  1868-1947

het Kasteel

Voor onze blikken rees nu 't oud Kasteel
Met hoge toren tussen iep en eiken,
Waar duizend bloemen stonden stralend geel
Op 't groene grasveld in de zon te prijken.

Die zware wanden zagen de eeuwen wijken,
Trotserend Tijd en Stormwind en Houweel,
Geslachten sterven, val van koninkrijken,
Als viel slechts hun de onsterflijkheid ten deel.

En, zoals vaak in 't leven 't trotse en tere
Vereend zijn, speelde op 't geel-bebloeide groen
Een kinderschare, in roze en witte kleren,
Luid-juichend om de gouden zomer-noen,
Zó blij, zó blij, als zou nooit leed hen deren,
Geen Dood dit broze schoon verwelken doen.

Verzen (1918)